مدیریت فاضلاب حاوی رادیوداروهای پزشکی، قبل از ورود به شبکه جمع آوری فاضلاب شهری.

در تجویز ۱۳۱I برای درمان سرطان تیروئید، مقدار قابل توجهی فاضلاب حاوی مواد رادیودارو تولید می شود که می تواند به میزان ۹۰ درصد دوز تجویز شده برسد. مشکل عمده مرتبط با پرتودرمانی، امکان آلودگی محیط از طریق خروج ید از بدن بیمار بواسطه تعریق و تبخیر، دم و بازدم بیمار و مواد دفعی وی است. فاضلاب آغشته به رادیودارو در صورت رها شدن در محیط زیست و نفوذ به محیط آبی با برهم زدن چرخه زندگی آبزیان و انباشت در بدن موجودات زنده و همچنین خاصیت زیست تجزیه پذیری طولانی، منجر به بروز مشکلات اساسی خواهد شد. ملاحظه می شود که روش مطلوب پرتودرمانی، بشر را با چالش مدیریت اینگونه فاضلاب ها بعنوان تهدیدی برای محیط زیست و سلامت انسان، مواجه ساخته است. چالش برانگیزترین مسئله در تصفیه فاضلاب آغشته به رادیودارو، تثبیت و تجمیع موثر نوکلیدهای رادیودارو محلول می باشد که برای دفع نهایی بسیار مهم است. مطابق قوانین وزارت بهداشت و سازمان انرژی اتمی ایران و با توجه به متداولترین روش فنی برای کاهش ید رادیواکتیو که تاخیر و فروپاشی (تجزیه طبیعی ایزوتوپ) است، توصیه می شود این فاضلاب قبل از تخلیه نهایی به سیستم تصفیه فاضلاب شهری، جمع آوری و نگهداری شود. این مقاله، به توصیف فناوری مخازن ذخیره و فروپاشی می پردازد، اصول کار و پارامترهای طراحی مخزن فروپاشی را مورد بحث قرار می دهد و کارایی سیستم نگهدارنده دوگانه نصب شده در مرکز درمانی طالقانی تهران جهت بخش پزشکی هسته ای را شرح می دهد.

کلیدواژه ها:

پرتو گاما ، فاضلاب رادیودارو ، I۱۳۱ ، مخزن تاخیری ، مدیریت فاضلاب ، محافظت در برابر اشعه