تحلیل میزان تاب آوری شهری در برابر بحران آب (مطالعه موردی: کلان شهر شیراز)

تاب آوری ظرفیت یک سیستم در حفظ عملکردهای خود به هنگام اغتشاش است که در روند بحران و آسیب های شهری کل سیستم جامعه شهری با آن روبرو می شوند. چند سالی ست که ایده تاب آوری در سیستم های اکولوژیک شهری به کار گرفته شده است و به عنوان توانایی برای بهبود سریع پس از یک امر ناخوشایند شناخته می شود. در این تحقیق با هدف تاب آوری شهری در مواجه با بحران آب در شهر شیراز به عنوان یکی از شهرهای جنوب کشور که در سال های اخیر با تغییرات اکوسیستمی زیادی همراه بوده است پرداخته ایم. چهار متغیر محیطی، اجتماعی- اقتصادی، نهادی و شهری-کالبدی به عنوان معیارهای تاب آوری جهت سنجش میزان تاب آوری یک سیستم محیطی در نظر گرفته شده اند. جامعه آماری شامل ساکنین شهر شیراز و نمونه آماری بر اساس روش نمونه گیری تصادفی ۴۰۰ نفر است. تحقیق از نوع پیمایشی است و اطلاعات به دست آمده با ابزار پرسشنامه در نرم افزار SPSS وSMART PLS با آزمون T استیودنت و آزمون F تجزیه وتحلیل شده اند. بر اساس یافته های تحقیق و پس از بررسی روایی و پایایی پرسشنامه ها تمامی ابعاد (محیطی، اقتصادی، نهادی و کالبدی) اثرات مثبت و معناداری را در رابطه با بحران آب و تاب آوری شهری نشان داده اند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری شهری ، بحران آب ، شهر شیراز ، خشک سالی ، مدیریت شهری