مروری بر درمان پارکینسون با سلول های بنیادی

سلول بنیادی Stem cell یا یاخته بنیادی، با توانایی تقسیم بالا است که هنوز تقسیم نشده اند. یاخته های حاصل از تقسیم بن یاخته ها (از راه میتوز) یاخته بنیادی بیشتری می سازند و می توانند به گونه های مختلف یاخته های دیگر دگرگونی و تمایز یابند و ممکن است در روند تمایز، برخی مانند یاخته های عصبی، توانایی تقسیم شدن را از دست بدهند. فناوری یاخته های بنیادی علاوه بر به کارگیری این یاخته ها جهت درمان بیمارب ها و ترمیم و نوسازی بافت ها، در سال های گذشته روی ساخت این یاخته ها نیز متمرکز شده است. بیماری پارکینسون معمولا به صورت کندی حرکت یا لرزش در حال استراحت در یک یا چند اندام بروز می کند. از دیگر تظاهرات شایع می توان به اشکال در انجام کارهای ظریف و سفتی و درد شانه اشاره کرد. برای تشخیص بالینی بیماری پارکینسون وجود برادیکینزی (کندی حرکات) و حداقل یکی از علائم سفتی (ریژیدیتی) عضلانی، ترمور در حال استراحت با تواتر ۶-۴ هرتز و عدم ثبات وضعیتی بدن، لازم است می توان با استفاده از سلول های بنیادی در اینده بر این بیماری غلبه نمود. بحث: سلول های بنیادی سلول های تمایز نیافته با قابلیت تقسیم و تمایز به انواع مختلف سلول ها می باشند. منبع این سلول ها از جنین و افراد بالغ تامین می شود که هرکدام ویژگی های خاص خود را دارند. برای حدودا چندین دهه مطالعه های تجربی به منظور استفاده از این نوع سلول ها برای درمان بیماری های مختلف صورت گرفته است. بیماری پارکینسون یک بیماری تحلیل برنده عصبی شایع است. این بیماری یکی از شایع ترین بیماری های مخرب عصبی است که سبب ایجاد کمبود در نورون های دوپامینرژیک می گردد. در این بیماری نقص میتوکندریابی و استرس اکسیداتیو سبب افزایش رادیکال های ازاد و مرگ نورون های دوپامینرژیک در جسم سیاه می شود. سلول های بینادی می توانند منبع نامحدودی از نورون های دوپامینرژیک را برای پیوند به بیمار فراهم آورند. باعث بهبود رفتارهای حرکتی و علایم بیماری گردند.

کلیدواژه ها:

پارکینسون ، سلول بنیادی ، دوپامین ، عصبی ، ژن