بررسی ساختار ژنتیکی و روابط فیلوژنی اسب های کاسپین، عرب و تالشی

نژادهای بومی به دلیل دارای بودن ویژگی­های منحصر به فرد، جزء ذخایر ژنتیکی کشور محسوب شده و شناخت بیشتر ساختار ژنتیکی آنها به حفظ و حراست آنها و تدوین برنامه­های اصلاح نژادی کمک خواهد کرد. در این پژوهش تنوع ژنتیکی ۱۳۶ راس اسب از سه نژاد ایرانی (کاسپین، عرب و تالشی) با استفاده از ۱۲ نشانگر ریزماهواره توصیه شده توسط انجمن بین المللی ژنتیک حیوانی، مورد بررسی قرار گرفت. تمام نشانگرهای استفاده شده چند شکل بودند و نشانگرهای ASB۱۷ با ۱۲ آلل و HMS۶ با ۶ آلل به ترتیب بیشترین و کمترین تعداد آلل را تولید کردند. بیشترین و کمترین میزان هتروزیگوسیتی مورد انتظار به ترتیب در نشانگرهای VHL۲۰ (۷۸/۰) و ASB۲۳ (۶۲/۰) محاسبه شد. میانگین شاخص شانون برای همه جایگاه­ها برابر با ۷۲/۱ به دست آمد. در نمودار فیلوژنی رسم شده با استفاده از ضریب تشابه جاکارد و روش UPGMA (۱۴)، اسب­های کاسپین و تالشی در یک شاخه و اسب­های عرب در شاخه جداگانه قرار گرفت. آنالیز واریانس مولکولی نشان داد که تنوع ژنتیکی زیادی در درون نژادهای بررسی شده وجود دارد و با توجه به جمعیت کم اسب­های تالشی و کاسپین، پیشنهاد می­شود برنامه­های اصلاح نژادی جهت بهبود کارایی و جلوگیری از انقراض آنها تا رسیدن به سطح امن طراحی و اجرا گردد.

کلیدواژه ها:

تنوع ژنتیکی ، روابط فیلوژنی ، اسب های تالشی ، کاسپین و عرب ، نشانگرهای ریزماهواره