یادگیری مشارکتی در آموزش عالی مجازی

یادگیری مشارکتی در آموزش عالی منجر به ساخت دانش مشترک و ایجاد مهارت های ارتباطی می شود که خود فرایندهای اساسی یادگیری را به دنبال دارند. این پژوهش با هدف تحلیل چگونگی مناسب بودن رویکرد مشارکتی در زمینه یاددهی و یادگیری مجازی در آموزش عالی و با مرور مفهومی این نوع یادگیری در صدد است به این سوال ها پاسخ دهد که چگونه یک مدل آموزشی در آموزش عالی مجازی می تواند یادگیری مشارکتی را در خود ادغام کند و نتایج آن چیست. پژوهش حاضر با استفاده از روش برآوردی انجام شد. یافته های پژوهش حاکی از ضرورت حرکت از شیوه های سنتی یاددهی و یادگیری به رویکردهای مشارکتی در آموزش مجازی است که برنامه ریزی دقیق، پویایی در تشکیل گروه های مشارکتی، تناسب فعالیت های مربوط به استفاده روزانه از فناوری ها، تغییر نقش تدریس و استقلال در مدیریت یادگیری را در پی دارد و در این زمینه برای ایجاد انگیزه و درگیر ساختن دانشجویان در یادگیری مشارکتی پیشنهاد می شود نقش میانجیگری معلمان که ابزار اصلی آن پویاییتعامل، بازخورد فردی مداوم، کمک های روانشناختی و انتقال تدریجی کنترل روند یادگیری به دانشجویان است، تقویت گردد

کلیدواژه ها:

فناوری اطلاعات و ارتباطات ، محیط یادگیری مجازی ، روش های یاددهی و یادگیری