تاب آوری در مدیریت شهری، مولفه کلیدی برای شهرهای هوشمند

مفهوم تاب آوری یک مفهوم نسبی، دو وجهی و قیاسی میان یک سامانه، سیستم، اجتماع محلی، گروه و خانواده می باشد که دارای توانایی بازگشت به گذشته بعد از بروز مشکلات را دارد. به عبارت دیگر در مواقعی که یک سیستم، گروه، خانواده، اجتماع و یا شهری دچار آسیب از انواع مختلف کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی می شود و پتانسیل بازگشت به شرایط قبلی خود داشته و بهنوعی حالت الاستیکی داشته به طوری که مانند یک فنر بعد از کشیده شدن به جای اولیه خود باز گردد و در این بازگشت زیرساخت ها متحمل کمترین آسیب و خسارت شوند، در اصطلاح واژه تاب آوری معنا پیدا می کند. مدیران شهری چه در قالب مدیریت شهری و چه در قالب مدیریت سرمایه های اجتماعی باید با ایجاد بسترهای مناسب راه برای تحقق تاب آوری شهری در راستای توسعه پایدار شهریرا فراهم کنند. مقاله حاضر در پی آن می باشد تا ابتدا رابطه بین تاب آوری شهری در بعد مدیریت شهری و شهر هوشمند را مشخص کرده و سپس به نقش مدیریت شهری در اجرای برنامه ریزی های کوتاه مدت و بلند مدت شهری در راستای تبیین راهکارهایی جهت نیل به شهری تابآور بپردازد. ارتباط بین افزایش تابآوری شهری و شهر هوشمند در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفته و نقش مدیرانشهری در این راستا مورد بررسی قرار خواهد گرفت. بررسی منابع موجود در این زمینه نشان می دهد که همواره در شهرها ظرفیت ها و پتانسیل های فراوانی وجود دارد که در بسیاری از موارد نادید گرفته می شود، زیرا توجه ویژه به این ظرفیت ها نیاز به صرف وقت و تامل بسیاری داشته و نیاز به مقایسه بهتر و استخراج ارتباط بین شهر هوشمند و تاب آوری مدیریت شهری دارد که می بایست ساز و کار آنتوسط مدیریت شهری با دید توسعه پایدار شهری صورت پذیرد. شهرداری ها به عنوان نهاد مدیریت شهری می بایست ظرفیت ها و پتانسیل های موجود در شهرها را شناسایی نموده و درکنار سایر منابع مربوط به تاب آوری شهری این ظرفیت ها را در اختیار متخصصان هوشمندسازی شهری قرار دهند تا آنان با استفاده از تکنولوژی و منابع انرژی های نو و حتی مدیریت هوشمند، شهر را از لحاظ تاب آوریبهبود دهند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری شهری ، شهر هوشمند ، مدیریت شهری هوشمند ، توسعه پایدار شهری