بررسی تاثیر حیاط مرکزی در معماری ایران با رویکرد توسعه پایدار

معماری پایدار یکی از بحث های مهم زمان معاصر می باشد که عکس العملی منطقی در برابر مسائل و مشکلات عصر حاضر به شمار می رود. یکی از نمونه های معماری پایدار، معماری سنتی ایرانی است که به موضوع های اقلیمی، مصالح، سازه و ترکیب و پایداری آنها می پردازد. سازماندهی فضا در معماری ایرانی بر اساس عنصر حیاط شکل گرفته است، که در آن طبیعت جزء لاینفک این عنصر فضایی است. از طبیعت حاضر در خانه ها گرفته تا بهره گیری از انرژی و عناصر موجود در آن که همگی مصداقی از پایداری معماری در حیاط میباشد. با بررسی حیاط مرکزی در چهار اقلیم می توان به ارتباط معماری گذشتگان با معماری پایدار پی برد. در ایران، پدیده حیاط مرکزی به صورت ناگسستنی با باورها، رفتار اجتماعی و فردی، اقتصاد و فن آوری گذشته مردم این دیار عجین بوده است که این می تواند متاثر از شرایط محیطی ویژه این سرزمین باشد . پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی می باشد. مطالب گردآوری شده در این تحقیق، اسنادی است و شامل تعدادی کتاب، مقاله و سایت می باشد. در بناهای بومی، استفاده بهینه از انرژی تجدید پذیر همچون جریان هوا، نور خورشید و ... در ساخت وسازها مدنظر تمام سازندگان بوده است و عوامل پایداری اعم از عوامل زیست محیطی، عوامل اقتصادی و اجتماعی نیز، تواما تاثیر به سزایی بر شکل گیری حیاط مرکزی در ابعاد و جهات متفاوت، می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری سنتی ، حیاط مرکزی ، اقلیم.