گونه بندی هندسه های معماری فضاهای سبز پارک های معاصر تهران

پارک های معاصر تهران از حیث نوع برخورد با فرم بستر طراحی علی رقم برخورداری از بستر مشترککلان مقیاس خود، تنوع زیادی در حوزه تناسبات و هندسه کلی خود دارند. باز شناسی این مهم وشناخت عوامل تاثیر گذار و روند تاثیرپذیری ادراک مخاطبان از این ویژگی در طراحی های موضوعاتمشترک می تواند راهگشای معماران منظر در ایفاد پروژه های موفق آتی گردد. از این حیث، هدف اصلیپژوهش حاضر دسته بندی و شناخت الگوهای هندسی در پارک های مهم و شاخص تهران است .روش پژوهش در این مقاله با توجه به نیاز به موفولوژی پارک ها، از شیوه ترکیبی تفسیری- تاریخی در گام اول مستندنگاری از مشاهدات میدانی و استدلالی در گام تخمین عوامل موثر بر شکل گیری طرحهای موجود برخوردار است. بر این اساس ابزار این پژوهش کیفی، مطالعات میدانی و بررسی نقشه ها وزوایای طراحی با استناد بر ادراک بصری محقق شده در کاربران استوار می گردد .بر اساس گونه شناسی انجام شده در پارک های معاصر تهران، هندسه کلی این فضاها، در درجه اول ازالگوی راست خطی و مستطیلی متاثر از الگوهای باغ های ایرانی و در اولویت دوم از هندسه زاویه دار ومنحنی به دلیل برخورداری از بستر طبیعی و شیب زمین تاثیرگرفته است. البته در مصادیقی این موضوعبا توجه به تنوع بستر پارک به دلیل وسعت و طراحی مرحله ای به سمت طرح های اختلاطی از هندسههای متنوع نیز تمایل داشته است .از حیث نتیجه می توان چنین بیان نمود که عوامل دیگری همچون توپوگرافی بستر، پوشش گیاهی پیشاز احداث پارک، مسیل های شهری و زمینه ناشی از ابنیه، مسبب این امر گردیده اند که پارک هایساخته شده از دهه سی تا نود شمسی در تهران در سه الگوی اختلاطی، طبیعت گرا، نوگرای ایرانی قابلتفکیک باشند.

کلیدواژه ها:

طراحی هندسی ، معماری منظر ، طراحی پارک ، تهران