مقایسه تاثیر دو روش فیزیوتراپی فعال و آب درمانی بر میزان درد وناتوانی عملکردی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از فتق دیسک کمری کارآزمایی بالینی تصادفی

سابقه و هدف: فیزیوتراپی و تمرین درمانی خط اول درمان کمردرد هستند. هدف این پژوهش مقایسه تاثیر سه روش درمانی فیزیوتراپی، اب درمانی و ترکیبی بر کاهش درد و ناتوانی عمکردی بیماران دارای کمردرد مزمن ناشی از فتق دیسک کمری می باشد. مواد و روش ها: این پژوهش بر روی ۶۰ بیمار ۲۵ تا ۵۰ سال مبتلا به فتق دیسک کمر انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه مساوی (دو گروه درمانی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. تمام گروه ها به مدت هشت هفته تحت درمان قرار گرفتند. متغیر درد براساس مقیاس عددی کش درد VAS و ناتوانی عمکردی براساس پرسش نامه اوسوستری ODQ قبل از درمان و بعد از هشت هفته مداخله درمانی، اندازه گیری شد. یافته ها: سه گروه درمانی اختلاف معنی داری را در کاهش میزان درد و ناتوانی عملکردی نشان دادند. P<۰/۰۵ در هشت هفته بعد از درمان، میزان کاهش درد در گروه فیزیوتراپی نسبت به گروه آب درمانی P(ph)=۰/۰۱ و میزان کاهش ناتونی عملکردی در گروه آب درمانی نسبت به گروه فیزیوتراپی بیشتر بود. P(hy)=۰/۰۲ میزان کاهش درد و ناتوانی عملکردی در گروه های درمانی نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری از خود نشان دادند. p=۰/۰۰۱ نتیجه گیری: هر دو روش درمانی به میزان قابل توجهی باعث کاهش درد وناتوانی عملکردی شدند، اما روش فیزیوتراپی در کاهش درد و آب درمانی در کاهش میزان ناتوانی عملکردی موثر بودند.

کلیدواژه ها:

فیزیوتراپی ، آب درمانی ، ترکیبی ، کمردرد ، فتق دیسک کمر