هابیل غربت(تجسدگرایی) در شعر الف.بامداد

احمد شاملو)الف.بامداد( به سبب اندیشه های مدرنیستی در مقایسه با سایرشاعران معاصر، از جهان شمولی اندیشگانی در اشعار و آثارش برخوردار است. تفکرات اومانیستی او باعث شده که توجه ویژه ای به تجسید و تجسدگرایی داشته باشد و اندیشه و جسم را از یکدیگر فاصله مند نداند و به این مهم در اشعارش بپردازد. انتزاعیت غربت که در اشعار او متجلی است، منتج از فرامتنیاتی است که متن اشعار او را در بر گرفته و در اکثر مواقع متاثر از وقایع و خاطرات دوران کودکی، بیماری و یادآوری تجربه حبس و زندان به سبب فعالیت های سیاسی است. با بررسی تحلیلی -توصیفی و منطبق با رویکرد تجسدگرایی، شاملو که سعی داشته تا با پیوند ذهن و تن به انتقال حس غربت خویش به مخاطب بپردازد، دریافتیم که نوع مواجهه او با مفهوم غربت در اشعارش منعکس در اندامها و تجسد مکانی بیمارستان و زندان، نیز استفاده از تجسدگرایی دینی)مسیحیت( در کارهایش است تا از این شیوه نحوه ادراک از مفهوم غربت را به تعمیمی اجتماعی و فرا اجتماعی رساند؛ زیرا که ادبیات و شعر معاصر شرق و خاورمیانه در ادراکشان از جهان برپایه انس با انتزاعیت و تفکرات متافیزیکی شکل می پذیرد و شناخت غرب از جهان بر اساس تجسدگرایی در آثارشان ظاهر می گردد .

کلیدواژه ها:

غربت ، تجسدگرایی ، الف.بامداد ، شعر معاصر ، نگاشت.