بررسی آموزشی درمان شناختی- رفتاری مثبت نگر بر شایستگی اخلاقی در دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش درمان شناختی رفتاری مثبت نگر بر شایستگیاخلاقی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهرستان بابل بود. روش پژوهش حاضر، نیمهآزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه پژوهش حاضرشامل کلیه دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهرستان بابل در سال ۱۳۹۸ بودند. حجمنمونه با توجه به طرح پژوهش، برای هر گروه آزمایش و کنترل ۱۵ نفر و در مجموع ۳۰ نفردر نظر گرفته شده است که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شد و سپسبه صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزارگرد آوری دادها پرسشنامهشایستگی اخلاقی مارتین و آشتین (۲۰۱۰) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها و اطلاعات ازروش های موجود در آمار توصیفی و آمار استنباطی به کار گرفته شد؛ در بحث آمار توصیفیبا کمک روش های موجود در آن، میانگین و انحراف استاندارد متغیرها ، فراوانی و درصدمتغیرها ذکر شده است و از نمودار ستونی نیز استفاده شد. در بخش آمار استنباطی برایتائید و رد فرضیات پژوهش از آزمون کوواریانس استفاده شد. یافته های پژوهش نشان دادآموزش درمان شناختی رفتاری مثبت نگر بر شایستگی اخلاقی دانش آموزان تاثیر دارد.همچنین باتوجه به نتایج پژوهش، ارائه خدمات مشاوره ای و درمانی روانشناسی مثبت نگردر مدارس و دانشگاه ها، به دانش آموزان و دانشجویان در تمام نقاط کشور و تلاش درجهتکاهش و رفع مشکلات روانی، عاطفی، رفتاری آنها.

کلیدواژه ها:

آموزش درمان شناختی رفتاری مثبت نگر ، شایستگی اخلاقی ، دانش آموزان