بررسی رابطه استرس شغلی با سلامت عمومی پرستاران در پاندمی کووید-19 در بیمارستان های تهران

زمینه و هدف: پرستاری یکی از حرفه های پر استرس است. عوامل استرس زای مختلفی در حرفه پرستاری وجود دارد که این عوامل می تواند سبب کاهش کیفیت عملکرد پرستاران و بروز مشکلات مرتبط با سلامت آنها گردد و علاوه بر آن مراقبت از بیماران کرونایی دو چندان می تواند باعث افزایش استرس شغلی و افسردگی آنان شود؛ از این رو مطالعه حاضر با هدف بررس رابطه استرس شغلی پرستاران با سلامت عمومی شان در مراقبت از بیماران کرونایی انجام شده است. روش: تحقیق حاضر توصیفی از نوع همبستگی است، جامعه آماری این پژوهش را، کلیه پرستاران بیمارستان های آموزشی- درمانی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1399 تشکیل دادند که بااستفاده از نمونه گیری هدفمند 252 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر((1979 و استرس شغلی پرستاری گری تافت و اندرسون((1981 بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون و گرسیون چند متغیره انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که استرس شغلی و و ابعاد آن شامل رنج و مرگ بیمار ، تعارض با پزشکان، عدم آمادگی کافی، کمبود منابع حمایتی، تعارض با دیگر پرستاران، فشار کاری و عدم اطمینان از درمان با سلامت عمومی رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. همچنین نتایج رگرسیون نشان داد که از بین مولفه های استرس شغلی بیشترین تأثیر را متغیر تعارض با دیگر پرستاران و در مرتبه دوم تأثیر گذاری متغیر کمبود منابع حمایتی بر متغیر سلامت عمومی پرستاران دارد. بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، استفاده از روش های مناسب به منظور پیشگیری و کنترل عوامل استرس زای شغلی در سطح فردی و سازمانی توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

استرس شغلی ، سلامت عمومی ، پرستاران ، کرونا