تعیین پتانسیل پهنه های مستعد ذخیره سازی آب باران بر اساس نفوذپذیری واحدهای سنگی در ایران

آب باران، منبعی جایگزین برای آب در مناطق خشک و نیمه خشک در سراسر جهان است. بسیاری از محققان، روش ها و معیارهای مختلفی را برای شناسایی مكان ها و تكنیک های مناسب برای استحصال آب باران تهیه و به کارگرفته اند. انتخاب سایت های مناسب برای تغذیه مصنوعی، نیاز به شناسایی واحدهای سنگی و خاکی هر منطقه دارد. هدف از این پژوهش، جستار در میزان پراکنش عرصه های مناسب ذخیره سازی آب باران در سطح کشور بر مبنای لیتولوژی سازندهای زمین شناسی است. یكی از مهم ترین معیار برای انتخاب سایت های مناسب برای ذخیره سازی آب باران،وضعیت لیتولوژی و خاک به لحاظ میزان نفوذپذیری و توان ذخیرهسازی آب باران است. با در دست داشتن فایل رقومی زمین شناسی کشور در مقیاس 01:250000 ، ابتدا توصیفات لیتولوژی های مختلف سازندهای زمین شناسی در فایل نرم افزار اکسل مشتمل بر 585 واحد سنگی تهیه شد و سپس نسبت به دسته بندی آنها در گروه های سنگ های آذرین، رسوبی، دگرگونی و نهشته های منفصل کواترنر اقدام شد و سپس واحدهای سنگی موجود از منظر میزان نفوذپذیری در 8 رده از تراوایی بالا تا کاملاً ناتراوا طبقه بندی شدند تا نقش و اهمیت هر کلاس تراوایی در ذخیره سازی و انتقال آب های زیرزمینی و زیر قشری، مشخص شود. تحلیل نتایج نشان داد که 12.83 درصد سطح کشور با محدودیت جذب و استحصال آب باران مواجه است و حدود 26/61 درصد از عرصه های کشور نامناسب است و بالغ بر 40 درصد سطح کشور از پتانسیل بالایی برای استحصال آب باران برخوردار است.

کلیدواژه ها:

سازندهای زمین شناسی ، حوضه های همگن کشور ، تراوایی