اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت از زندگی و امید به زندگی بیماران دیابتی نوع یک با شفقت به خود پایین

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، یکی از درمان های شناختی رفتاری موج سوم است که اخیرا در درمان برخی شرایط و اختلالات روانی بکار برده شده و باعث افزایش انعطاف پذیری روانشناختی و ارتقاء سلامت روانی در بیماران می شود. این درمان درصدد آن است تا رفتار افراد را با تجارب درونی شان را تغییر دهد، و با افزایش انعطاف پذیری به فرد کمك کند تا ارزش های مهم زندگی خودرا بشناسند و برعکس رفتارهای قبلی خود که اجتناب بوده است، شروع به رفتارهای ارزشمند در زندگی خود با وجود افکار، احساسات و حس های بدنی ناخوشایند کنند . هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت از زندگی و امید به زندگی بیماران دیابتی نوع یك با شفقت به خود پایین بود. جامعه موردمطالعه این پژوهش کلیه بیماران دیابتی نوعیك با شفقت به خود پایین شهرستان یزد بودند. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. بدین منظور 30 بیمار دیابتی نوع یك با شفقت به خود پایین با بهره گیری از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش 15 نفر و کنترل 15 نفر قرار گرفتند. ابزار پژوهش برای گردآوری اطلاعات، پرسشنامه رضایت از زندگی دینرو امید به زندگی میلر بود. آموزش پذیرش و تعهد طی 10 جلسه 60 دقیقه ای برای گروه آزمایش اجرا گردید. نتایج بررسی فرضیه ها از طریق تحلیل کوواریانس تك متغیری p<0/05 نشان داد که آموزش پذیرش و تعهد بر رضایت از زندگی 009 /p= 0 و امید به زندگی 02 / 0=p بیماران دیابتی نوع یك با شفقت به خود پایین مؤثر است و این مولفه ها را افزایش می دهد. به طور کلی، یافتههای این مطالعه، بیانگر اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد، در افزایش رضایت از زندگی و امید به زندگی بیماران دیابتی نوع یك با شفقت به خود پایین و نمایانگر افق های تازه ای در مداخلات بالینی است و می توان از آن به عنوان یك روش مداخله ای موثر سود جست.

کلیدواژه ها:

درمان مبنتی بر پذیرش و تعهد ، رضایت از زندگی ، امید به زندگی ، دیابتی نوع یک ، شفقت به خود