تاثیر شیوه های تمرینی منتخب بر بیان ژن های ANG1 و ANG2 در بافت چربی زیر جلدی رت های نر ویستار

یکی از مهم ترین عوامل تاثیرگذار در فرآیندهای فیزیولوژیکی انسان انژیوژنز است که با ایجاد مداوم رگ های خونی از طریق فعالیت انژیوپویتین ها به ترمیم و رشد بدن کمک ویژه می کند. فعالیت ورزشی به عنوان استرسی فیزیولوژیک می تواند با تنظیم مثبت یا منفی این ساختار باعث بهبود اثرگذاری آن در قسمت های مختلف بدن شود. در تحقیق حاضر به تاثیر سه شیوه تمرینی تداومی، تداومی پرشدت و تناوبی پرشدت بر بیان ژن های انژیوپویتین 1 و انژیوپویتین 2 در بافت چربی زیر جلدی رت های نر ویستار بپردازیم. بدین منظور 32 سر رت نر ویستار به صورت تصادفی در 4 گروه تمرین هوازی دویدن تناوبی شدید، تمرین هوازی دویدن با شدت متوسط، تمرین هوازی دویدن پرشدت و گروه کنترل در یک دوره تمرینات ورزشی 8 هفته ای قرار گرفتند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی پس از بیهوشی کامل نمونه برداری بافت چربی زیر جلدی از ناحیه شکم انجام شد. مقادیر بیان ژن انژیوپویتین 1 و انژیوپویتین 2 در بافت چربی زیرجلدی با روش RT-PCR بر مبنای فلوروسنت تولیدی از مولکول تعیین شد. با توجه به غیرطبیعی بودن توزیع داده ها در برخی گروه ها از روش آماری کروسکال واریس استفاده شد. نتایج نشان داد بیان ژن انژیوپویتین 1 در هر سه گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش داشته که این میزان در گروه تداومی با شدت متوسط معنادار است. همچنین بیان فاکتور انژیوپویتین 2 نیز در هر سه گروه نسبت به گروه کنترل افزایش داشته که این میزان در گروه تداومی پرشدت معنادار می باشد. افزایش بیان انژیوپویتین ها در بدن باعث افزایش دانسیته مویرگی و گردش خون شده که این موضوع در بافت چربی باعث بهبود انتقال اسیدهای چرب به گردش خون مرکزی و کاهش توده چربی خواهد بود.

کلیدواژه ها:

انژیوپویتین 1 ، انژیوپویتین 2 ، تمرین تناوبی شدید ، تمرین تداومی ، چربی زیرجلدی