شخصیت پردازی در داستان های کودکان (متمرکز بر 30 اثر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان سال 96 - 1392، گروه سنی (ج))

ایرانیان از سال های دور به کار تربیت کودک مشغول بوده اند و آن را وظیفه ی مهمی برای والدین می دانسته اند، به نحوی که نوشته ای از ادب کهن پارسی را نمی توان یافت که به ضرورت تربیت کودک اشاره نکرده باشد؛ به همین دلیل امروزه شاخه ای از ادبیات را ادبیات کودک تشکیل می دهد که به سه گروه نوجوان، کودک و خردسال تقسیم می شود. ازآنجا که ادبیات کودکان خصوصیات ویژه ی خود را دارند، تلاش نویسندگان کتاب کودک بر این است که اثرشان ویژگیه ای ذهنی و شناختی کودکان را دارا باشد. یکی از مواردی که نویسندگان را به هدفشان می رساند استفاده از شخصیت پردازی در داستان است، زیراکودک با شخصیت های داستانی همذات پنداری می کند و همواره می کوشد تا مشاهدات و دریافت های خود را از روابط موجود میان شخصیت های داستان، زیر یک مفهوم کلی به نام اصل درآورد و آن را به وسیله پردازش ذهن خود با مختصرترین عبارات به نام تعریف بیان کند و به همه ی موارد مشابه، عمومیت دهد تا به واسطه ی آن مانع پراکندگی ذهن شود و در زندگی روزمره از آن ها به عنوان الگو تقلید نماید. هدف از پژوهش حاضر، بررسی شخصیت پردازی در 30 داستان کودک از انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان گروه سنی (ج) سال 96 - 1392 یباشد که از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است. از نتایج مطالعات این تحقیق درمی یابیم که نویسندگان این حیطه از تنوع بخشیدن به شخصیت های داستان بهره جسته اند و بیشتر از شخصیت اصلی برای پردازش شخصیت های داستانی خود استفاده کرده اند. به این صورت مخاطب کودک به دلیل تنوع شخصیت های داستان خلاق و جستجوگر بار می آید و با یافتن انگیزهای درونی با تقلید از گفتار و رفتار شخصیت های اصلی داستان به الگو مناسبی در جامعه دست می یابد.

کلیدواژه ها:

ادبیات کودک ، داستان ، شخصیت پردازی ، کانون پرورش فکری ، گروه سنی ج.