سبک شناسی رباعیات خاقانی

رباعیات خاقانی از سه دیدگاه زبانی، ادبی و فکری بررسی می شود.. که درساختار زبانی، رباعی های شاعر در سه سطح آوایی، لغوی و نحوی بررسی می شود و در ساختار ادبی ، صور خیال که حاصل نیروی تخیل شاعریست، یکی از اصلی ترین عناصر شعری می باشد که شاعر به وسیله آن روابط بین اشیا را روابط بین اشیا را کشف یا ادعا می کند و آن را در قالب الفاظ بیان یا نقاشی می کند. تشبیه، استعاره، مجاز، سمبل، کنایه، اغراق، تشخیص، حس آمیزی و ... از اقسام صور خیال هستند که شاعران با بهره گیری از آنها دست به آفرینش زیبایی می زنند. و همچنین در ساختار فکری درون مایۀ رباعی های خاقانی متنوع است. او از پست ترین مضامین زمینی تا بالاترین مسائل عرفانی واخلاقی را در این قالب شعری مطرح کرده است. «چنانکه از رباعیات خاقانی برمی آید، او باید رباعیات خیام را خوانده باشد زیرا به آن سیاق رباعیاتی دارد» درمقاله از روش کتابخانه ای استفاده شده ». خیام را خوانده باشد زیرا به آن سیاق رباعیاتی دارد است . تحلیل رباعی های خاقانی از دیدگاه زبانی، نگارنده را به این نتیجه می رساند که زبان خاقانیدر سرودن رباعی، بر خلاف قصایدش ساده و روان است و خواننده در خوانش آنها کمتر با مفهومی دشوار روبه رو می گردد.

کلیدواژه ها:

رباعی ، خاقانی ، ساختار ، زبانی ، ادبی ، فکری