تحلیلی بر میزان برخورداری مناطق کلانشهر شیرازبا استفاده از تکنیک موریس و تاکسونومی عددی

توجه به اصول برنامه ریزی کاربری اراضی شهری و رعایت اصل برابری مناطق و نواحی شهری در برخورداری از امکانات و خدمات شهری مقوله ای است که در چند دهه اخیر توجه بسیاری از برنامه ریزان شهری را به خود معطوف نموده است. پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی- تحلیلی سعی بر آن دارد تا میزان برخورداری مناطق نه گانه شهر شیراز را از نظر میزان برخورداری از امکانات و خدمات شهری مورد بررسی قرار داده و سطوح برخورداری محلات را نشان دهد. از اینرو با استفاده از نقشه های کاربری اراضی ۱ : ۱۰۰۰۰ وضع موجود شهر، مساحت کاربری هایی که در بر گیرنده امکانات و خدمات شهری است، مستخرج و سپس با استفاده از تکنیک های موریس و تاکسونومی عددی به رتبه بندی مناطق پرداخته شد. نتایج پژوهش حاکی از این است که که منطقه یک برخوردارترین و منطقه هشت محروم ترین منطقه شهری محسوب می گردد، کلیه مناطق مورد بررسی در دسته با سطح برخورداری کم و بسیار کم قرار دارند و در بین مناطق نه گانه، تفاوت چندانی از نظر میزان برخورداری به چشم نمی خورد. وضعیت برخورداری مناطق نه گانه شهری نشان می دهد که بین این مناطق تا رسیدن به حد ایده آل برخورداری، فاصله زیادی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی شهری ، سرانه ، مدل تاکسونومی ، شیراز