بررسی تاثیر برخی از افزودنی های غذایی بر عملکرد رشد و بقای لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) طی دوره سازگاری به غذای دستی

این پروژه با هدف افزایش رشد و بازماندگی لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) طی دوره سازگاری به غذای دستی با استفاده از افزودنی های غذایی مانند اسیدهای آمینه متیونین، لایزین و آلانین بعنوان جاذب های غذایی، و عصاره طبیعی لارو شیرونومیده پرورشی و مکمل های معدنی منیزیم، کلسیم و ویتامین D انجام شده است. تغذیه 6000 عدد لارو با وزن اولیه 0/09±0/4 گرم( میانگین ± انحراف از معیار) طی دوره سازگاری به غذای دستی تحت شرایط پرورشی در موسسه تحقیقات بینالمللی تاسماهیان دریایخزر انجام شد. تیمارهای غذایی شامل 22 جیره غذایی بود که طی 5 دوره زمانی پیوسته در بررسیهای جداگانه و مستقل مورد تغذیه لارو و بچه تاسماهیان قرارگرفت. در بررسی هر یک از اسیدهای آمینه، جیره ها محتوی سطوح صفر، یک، 2 و 3 درصد اسیدآمینه با سه تکراربود. در بررسی عصاره لارو شیرونومیده، چهار جیره با دو سطح 5 و 25 درصد عصاره با جیره محتوی 3درصد از هر سه اسیدآمینه و جیره شاهد مقایسه شد. در بررسی اثر مکمل های معدنی چهار سطح منیزیم (بدون افزودن منیزیم، 150، 350، 550، 750 و 900 میلیگرم در هر کیلوگرم غذا) و کلسیم به میزان 6 و 12گرم در کیلوگرم غذا بصورت تلفیقی با ویتامین D(صفر و 3000 واحد بینالمللی) با تیمار شاهد مقایسه آماری شد.بررسی جیرههای غذایی در طرح کاملا تصادفی انجام شد. نتایج بررسی های آماری مشخص نمود که استفاده از اسیدآمینه متیونین در تمامی سطح یک با وزن نهایی (5/.± 3/4 گرم)، 2 (0/9± 3/1 گرم) و 3 درصد (0/8± 3/6 گرم) برتری آماری بر روند رشد، تغذیه و سازگاری لاروها به غذای دستی در مقایسه با شاهد دارند(p≤0.05) ودر سطوح متیونین مورد بررسی نتایج یکسان حاصل شد(p≥0.05). استفاده از اسیدهای آمینه لایزین در سطح 2 درصد با وزن نهایی(1/0± 4/0 گرم) و 3 درصد (1/0± 4/2 گرم) و آلانین در سطح 2 با وزن نهایی (5/.0± 5/3 گرم) و 3 درصد (1/2± 5/9 گرم) نتایج یکسانی در تغذیه لارو تاسماهی-ایرانی دارند(p≥0.05)ولی بر روند رشد، تغذیه و سازگاری لاروها به غذای دستی در مقایسه یا شاهد و تیمار محتوی یک درصدلایزین و آلانین برتری معنیدار آماری نشان دادند(p≤0.05). براساس یافتههای این مطالعه در خصوص لارو تاسماهیان ایرانی، بهینه نمودن جیره لاروی تاسماهی ایرانی طی دوره تغذیه از غذای دستی با افزودن یک درصد اسیدآمینه متیونین و 2 درصد از اسیدهای آمینه لایزین و آلانین انجام میشود. اختلاف معنیداری در درصد بازماندگی در تاسماهیان تغذیه شده دردو مرحله لاروی و بچه ماهی در کلیه تیمارهای غذایی مشاهده نگردید.براساس تجارب بدست آمده طی این پروژه تولید انبوه شیرونومیده در شرایط کاملا محصور و کنترل شده میتوان با تولید شیرونومیده استریل بعنوان جاذب غذایی طبیعی به هر دو روش مکمل غذایی در غذای کنسانتره و یا غذای زنده در اقتصادیتر نمودن تولید بچه ماهی و جیرههای غذایی ماهیان خاویاری استفاده نمود. استفاده از عصاره لارو شیرونومیده به مقدار 25 درصد وزن تر در افزایش رشد با وزن نهایی (3/.± 7/5 گرم) و بهبود تغذیه با ضریب تبدیل غذا (0/0± 0/4) و نرخ رشد ویژه (0/2± 5/9 ٪) و کاهش دوره سازگاری لارو تاسماهیایرانی به غذای دستی موثر و باعث بهرهوری اقتصادی و بهبود کیفیت غذا کنسانتره میشود(p≤0.05). با توجه به مقایسه نتایج شاخصهای ایمنی تیمارهای محتوی منیزیم افزودنی با شاهد، جیرههای غذایی بچه تاسماهیایرانی در سطوح 150 تا 550 میلیگرم در کیلوگرم منیزیم (1/1± 12/3 گرم) دارای برتری آماری بودند. وضعیت رشد مطلوب بچه تاسماهیانایرانی تغذیه شده با جیره محتوی6 گرم درهرکیلوگرم دیکلسیمفسفات (بدون افزودنی ویتامینD)78±6/7 گرم) و بررسی نتایج در سایر شاخصهای مورد بررسی ضرورت دارد در جیرههای غذایی بچه تاسماهیان-ایرانی از دیکلسیمفسفات و یا از افزودنی ویتامین D در سطح حتی کمتر از 3000 واحد بینالمللی بطور جداگانه استفاده شود. کلمات کلیدی: تاسماهی ایرانی(Acipenser persicus)، افزودنیهای غذایی، رشد، بازماندگی