ارزیابی حساسیت نسبی ژنوتیپ های امیدبخش سیب بومی به پوسیدگی سیاه میوه ناشی از قارچ Diplodia seriata

به منظور ارزیابی حساسیت نسبی 14 ژنوتیپ امیدبخش بومی سیب در شرایط آزمایشگاه و باغ در برابر بیمارگر مولد پوسیدگی سیاه میوه(Botryosphaeria obtusa)، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار (و 10 مشاهده در هر تکرار) در طی سال های 1394 و 1395 انجام گرفت. در شرایط باغ، میوه ها 3-2 هفته قبل از زمان برداشت توسط میسیلیوم جوان قارچ، رشد یافته بر روی محیط سیب زمینی-آگار، مایه زنی شدند. مایه زنی میوه در آزمایشگاه نیز به همان صورت انجام شد.ارزیابی شدت بیماریدر هر دو مطالعه، در روز پنجم پس از مایه زنی صورت گرفت. شدت بیماری در باغ براساس رشد زخمبه ازای افزایش هر یک درجه واحد حرارتی روزانه(mm/degree-day)، و در تست های آزمایشگاهی براساس میانگین قطر زخم 5 روز پس از مایه زنی تعیین شد. داده های این مطالعه ضمن اثبات همبستگی شدت بیماری در باغ و آزمایشگاه(r = 0.48)، نشان داد که رابطه مواد جامد محلول میوه با قطر زخم در هر دو آزمایش (باغ و آزمایشگاه) از نظر آماری معنی دار نبوده است. براساس نتایج به دست آمده، ژنوتیپ های بومی امیدبخش سیب در کلاس های مختلف حساسیت طبقه بندی شدند.ژنوتیپ هایSSB, TR1 و H1-SH در کلاس حساس؛ ژنوتیپ های بومی MN8, DO-P-SH, B-K-KH, GO-N3, MD-N2 و T5 درگروهی با حساسیت متوسط؛ و ژنوتیپ های KH2, S-O-G; MN10, SBA و ME6 در کلاس حساسیت کم (متحمل) قرار گرفتند.واژه های کلیدی:سیب، پوسیدگی سیاه، ارقام بومی، حساسیت به بیماری