باور پرستاران در مورد ملاقات آزاد در بخش های مراقبت های ویژه

مقدمه: بستری شدن در بخش های مراقبت ویژه به عنوان یک بحران برای بیماری و خانواده بوده و موضوع ملاقات در این بخش ها از اساسی ترین مفاهیم در پیشبرد مراقبت همه جانبه و یکی از نیازهای اساسی آنها می باشد. علیرغم وجود مدارک مبتنی بر شواهد مبتنی بر فوائد ملاقات، همچنان ممنوعیت ملاقات در بخش های مراقبت ویژه ایران اعمال می شود و این موضوع همواره به عنوان موضوعی چالش برانگیز بین پرستاران می باشد که در برخورد با پدیده ملاقات رفتارهای مختلفی از خود نشان می دهند. جهت ایجاد تغییر در سیاست ملاقات در بخش های مراقبت ویژه آگاهی از باور پرستاران حائز اهمیت است. هدف مطالعه حاضر، بررسی باور پرستاران درباره ملاقات آزاد در بخش های مراقبت ویژه بود. روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی بر روی 150 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان در سال 1398 انجام شد. ابزار بررسی شامل فرم ثبت اطلاعات دموگرافیک جهت دستیابی به اطلاعات فردی اجتماعی پرستاران و پرسشنامه ای شامل 14 سوال و سه زیرمجموعه بر اساس معیار لیکرت جهت بررسی باور پرستاران بودند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 و به کمک آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که به پرستاران به ترتیب 90 و 88 درصد پرستاران به دلیل ریسک عفونت و تداخل یا به تاخیر افتادن روش های درمانی، باور منفی تری نسبت به ملاقات آزاد دارند. اما 58 و 54 درصد آنها معتقدند که ملاقات آزاد باعث افزایش توانایی خانواده برای مراقبت از بیمار پس از ترخیص و درک بهتر جایگاه پرستار و حمایت خانواده از پرستار می گردد. نتیجه گیری: اغلب پرستاران معتقدند که ملاقات آزاد به دلیل ریسک عفونت و عوارض متعاقب آن بر روی بیمار و همچنین ایجاد تداخل در روش های درمانی مفید نمی باشد و بنابراین، باور منفی نسبت به آن دارند. به نظر می رسد در حال حاضر حرکت به سمت رویکردهای خانواده محور در بخش مراقبت های ویژه با چالش های فراوانی مواجه است. لذا نمی توان به صورت ناگهانی تغییر ایجاد نمود. افزایش دادن دانش نسبت به مزیت های ملاقات آزاد و اصلاح ساختارهای مراقبتی مهمترین راهکار برای تغییر نگرش و قبول نوآوری به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

مراقبت ، خانواده ، بخش مراقبت ویژه ، ملاقات