بررسی اثر 12 هفته تمرین ترکیبی بر نشانگر های زیستی، عملکرد حرکتی، کیفیت زندگی و شاخص خستگی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروز

زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری التهابی و خود ایمن دستگاه عصبی مرکزی است. با توجه به اثرات مثبت فعالیت ورزشی در این بیماران و تاثیری که بر اجزای مختلف این بیماری دارد و کمبود اطلاعات در زمینه تمرینات ترکیبی، هدف تحقیق حاضر بررسی اثر 12 هفته تمرین ترکیبی بر نشانگر های زیستی، عملکرد حرکتی، کیفیت زندگی و شاخص خستگی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروز بوده است.مواد و روش ها: به این منظور، تعداد 24 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس 20 تا50 ساله با درجه ناتوانی((EDSS بین 2 تا 5 به صورت تصادفی در دو گروه گواه 12 نفر و آزمایش 12 نفر قرار گرفتند. برنامه تمرین شامل 12 هفته تمرین استقامتی- مقاومتی و 3 جلسه در هفته ( دو جلسه تمرین هوازی و یک جلسه تمرین مقاومتی بود.نتایج: نتایج این پژوهش نشان داد که 12 هفته تمرین ترکیبی موجب افزایش معنادار قدرت عضلانی پایین تنه (P =0/019 و بالاتنه (P =0/001، استقامت (P =0/0001، سرعت راه رفتن (P =0/008، تعادل پویا (P =0/025 ، کیفیت زندگی (P =0/007، میزان لنفوسیت ها p=0 /0001 ، منوسیت ها ( p=0 /0001 و نوتروفیل ها ( p=0 /003 و کاهش معنادار درجه ناتوانی (P =0/007 و خستگی (P =0/001 بیماران مبتلا به ام اس نسبت به گروه کنترل شد. اما، تغییر معنیداری در شمار پلاکت ها p=0 /11 ، میزان گلبول های قرمز خون p=0 /34 ، هماتوکریت ( p=0 /08 مشاهده نشد. در گروه گواه نیز هیچ گونه تغییر معنیداری دیده نشد.در خصوص متغیر های بیوشیمیایی( TNF-α و TGF-β1 ، تمرین هیچ گونه تغییر معناداری در این شاخص ها ایجاد نکرد.بحث و نتیجه گیری: به طورکلی میتوان گفت که انجام برنامه های تمرین ترکیبی شامل وهله های فعالیت هوازی و مقاومتی در 3 روز غیر متوالی در هفته، برای زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس سودمند بوده و سبب بهبود عملکرد حسی حرکتی میگردد. لذا میتوان ازاینگونه تمرینات به عنوان نوعی درمان مکمل در کنار درمانهای دارویی برای کاهش عوارض بالینی بیماران مولتیپل اسکلروزیس استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

تمرین ترکیبی ، ام اس ، TNF- و TGF- 1 ، سیستم ایمنی ، عملکرد عضلانی و حرکتی