تبیین چارچوب تحلیلی پراکنش خدمات شهری با استفاده از تابع مرکزیت شبکه (مورد مطالعاتی: منطقه 2 شهرداری تهران)

عدالت اجتماعی به عنوان یکی از مهم ترین ارزش های انسانی مورد تاکید جوامع و فرهنگ های مختلف قرار گرفته است. از طرفی شهرها به عنوان مهم ترین بستر تحقق عدالت اجتماعی به خصوص بعد از انقلاب صنعتی همواره مورد توجه بوده اند. دسترسی مناسب به خدمات شهری و کیفیت خدمات شهری ارائه شده دو مساله مهم در راستای تحقق عدالت فضایی و اجتماعی است و رابطه مستقیمی با کیفیت زندگی مردم دارد. الگوی درست توزیع خدمات شهری از شکل گیری تضادها و دوگانگی های طبقاتی در سطوح مختلف زندگی شهری جلوگیری می کند. این پژوهش در راستای تحقق این مهم در عرصه برنامه ریزی شهری با به کارگیری داده های مکان-مبنا مستخرج از بانک اطلاعات مکانی شهرداری تهران و سرشماری نفوس و مسکن مرکز امار ایران، چارچوبی تحلیلی برای پراکنش خدمات شهری در منطقه 2 شهرداری تهران ارائه می کند. پس از بررسی متون نظری و تجربی مرتبط قابلیت دستیابی به عنوان تابع ارزیابی کیفیت توزیع خدمات شهری با استفاده از معیارهای هزینه دسترسی به خدمات ضریب اهمیت خدمات درصد جمعیت برخوردار از خدمات در سه محله و فاصله ی بلوک های شهری از خدمات در ترکیب با تحلیل شبکه مبتنی بر مرکزیت مورد ارزیابی قرار گرفته اسات. نتایج حاصل از این ژووه بیانگر اختلاف معنادار در توزیع خدمات شهری در محدوده مورد مطالعه است. بر این اساس محلات قدس، شهرک ازمایش ، اساتوم، مدیریت و دریا برخوردار از بالاترین ضریب قابلیت دستیابی و از طرفی دیگر محلات شمالی نظیر فرحزاد و کوهسار و محلات جنوبی منطقه نظیر تیموری توحید و شادمهر دارای کمترین ضریب قابلیت دستیابی به خدمات هستند. بی عدالتی در توزیع فضایی خدمات شهری منیر به افزایش شکاف طبقاتی در سه شهر و فاصله گرفتن از ایده ال های جامعه عادلانه می شود و توجه به این امرمهم بایستی در اولویت کاری مدیران و برنامه ریزان شهری قرار گیرد

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، توزیع فضایی ، خدمات شهری ، عدالت فضایی ، منطقه دو شهرداری تهران