بررسی اخراج بیگانگان از منظر حقوق بشر درقوانین موضوعه ج.ا.ا

یکی از مصادیی نقض حقوق بشر، محروم کردن انسان ها از انتخاب محل سکونت خود می باشد. این مسئله از منظر کرامت ذاتی بشر و حقوق و نیازهای اولیه انسانی مردود و مخدوش است و ناقض ماده 13 اعلامیه حقوق بشر می باشد، مع الوصف حقوقدانان به این نتیجه رسیده اند که در مجازات بشر در قبال اعمال مجرمانه او، علاوه بر سلب برخی از حقوق و آزادی ها، می تواند در این خصوص نیز جاری بوده و این آزادی را از انسان بزهکار، به واسطه تنبیه او در قبال رفتارهای ناهنجار و بزه های مشخص و قانونی سلب نمود. این مسئله از منظر کنوانسیون های بین المللی و حقوق بشری نیز مورد پذیرش قرار گرفته و دولت ها را مجاز به بهره گیری از حق حاکمیت خود در قبال رفتارهای مجرمانه دانسته است. در این رابطه کمیته حقوق بشر سازمان ملل در سال 1990 به ارائه تعریفی از اخراج پرداخته و ماده ی 13 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی نیز که تحت نظارت سازمان ملل متحد در تاریخ 16 دسامبر 1966 به تصویب رسید نیز بر این مسئله اشاره دارد. با این وجود این سلب آزادی می بایست محدود بر مواد قانونی بوده و تابع اصل قانونی بودن جرم و مجازات باشد. تحقیق پیش رو با رویکرد کاربردی و به شکل تحلیلی و توصیفی با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای جمع آوری شده و تلاش شده است که این مسئله به صورت مبسوط مورد واکاوی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

حقوق بشر ، اخراج بیگانگان ، کرامت انسانی ، حقوق فردی و ذاتی