تحلیل مبانی رای وحدت رویه ۸۵۴ دیوان عالی کشور

در حقوق کیفری ایران نهاد اعاده دادرسی به دو قسم عام و خاص تقسیم می شود. اعاده دادرسی عام توسط رئیس دیوان عالی کشور، در مورد آراء قطعی صادره از محاکم در خصوص ابعاد شکلی آن آراء اعمال می شود. اعاده دادرسی خاص که به موجب آن اختیار بازنگری در آراء قطعی صادره از محاکم در دو بعد شکلی و ماهوی در صورت »خلاف بین شرع بودنشان« به شعب خاصی از دیوان عالی کشور که تحت نظارت و ریاست رئیس قوه قضائیه اداره می شوند اعطا شده است . اعاده دادرسی خاص تاسیسی استثنائی است که باتوجه به تبعات عملی آن اخیرا موارد کاربست آن به موجب رای وحدت رویه ۸۵۴ دیوان عالی کشور محدود شده است به این صورت که آراء قطعی صادره پس از اعمال اعاده دادرسی خاص دیگر از قابلیت در خواست اعاده دادرسی عام برخوردار نخواهند بود. صدور این رای موجب بروز اختلاف نظرهایی میان صاحب نظران علم حقوق گردیده که نگارندگان نوشتار پیش رو برآنند که با بیان نظریات موافقین و مخالفین رای وحدت رویه فوق الاشاره آن را از حیث مبانی مورد تحلیل انتقادی قرار دهند.

کلیدواژه ها:

اعاده دادرسی ، رای وحدت رویه ۷۵۴ دیوان عالی کشور ، اعتبار امر مختوم ، اصل قطعیت آراء