برنامه های درسی مغفول توسعه حرفه ای اعضای هیئت علمی دانشگاه های ایران: دانشگاه فردوسی مشهد
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 616
فایل این مقاله در 34 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ICSAJ-9-17_007
تاریخ نمایه سازی: 31 اردیبهشت 1399
چکیده مقاله:
این مقاله برنامه درسی مغفول را در برنامههای قصد شده توسعه حرفهای اعضای هیئتعلمی را در دانشگاههای ایران بررسی و به عنوان نمونه بر روی برنامههای آموزشی دانشگاه فردوسی مشهد تمرکز نمود. برای این پژوهش دو سوال اصلی مطرح شد: نخست آنکه برنامههای توسعه حرفهای چه حیطه هایی را شامل میگردد و دوم اینکه در برنامه های توسعه حرفهای چه حوزههایی مغفول مانده است. در این پژوهش از دو راهبرد سنتز پژوهی نوع دوم (سوال نخست) و تحلیل محتوا (سوال دوم) استفاده شد. جامعه آماری روش نخست تعداد 67 پژوهش مرتبط بود که از طریق نمونه گیری هدفمند معیاری انتخاب شدند. اعتبار یافته ها از طریق فن دلفی تائید شد. در سوال دوم جامعه آماری، شامل 6 سند که به صورت سرشماری انجام گرفت. اعتبار یافته ها از طریق توافق درصدی تائید شد. یافته ها نشان میدهد که ابعاد توسعه حرفهای شامل سه حیطه الف) برنامههای حمایتی؛ ب) برنامه های فردی و شامل شناختی (دانشی، مهارتی و عاطفی) و فراشناخت (ابعاد سطوح عالی تفکر و مدیریت خود)، انسانی (تعاملاتی و مهارت های بین فردی)، اخلاق حرفه ای و حوزه تخصصی-رشته ای و ج) برنامههای اداری-اجرایی شامل شغلی، مدیریتی، سازمانی، محیطی، مشاورهای، پژوهشی و آموزشی است. در بخش دوم مهم ترین حیطه های مغفول برنامه های درسی قصد شده در دانشگاههای ایران و فردوسی مشهد برنامههای حمایتی، در حیطه سازمانی برنامه های مشاوره ای و در حیطه فردی برنامههای شناختی وجود دارد. به نظر میرسد برنامههای توسعه حرفهای اعضای هیئتعلمی در سطح کلان نیازمند بازنگری جدی است و از دیگر سو در سطح خرد، لازم است کنشگران برنامههای درسی زمینههای متنوعی را با توجه به تغییرات گسترده آموزشی تدارک ببینند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
صادق زارع صفت
دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران.
مرضیه دهقانی
عضو هیات علمی گروه روشها و برنامه های آموزشی و درسی دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران-
رضوان حکیم زاده
دانشیار گروه روش ها و برنامه های آموزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران.
مرتضی کرمی
دانشگاه فردوسی مشهد
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :