دفاعیه ارشد: بررسی عناصر نمایشی داستان سیاوش با تاکید بر کهن الگوهای یونگ

بررسی عناصر نمایشی داستان سیاوش با تاکید بر کهن الگوهای یونگ روز پنجشنبه، 13 مرداد، 1401 توسط موسسه آموزش عالی هنر شیراز در شهر شیراز استان فارس برگزار می شود.

داستان سیاوش یکی از بلند ترین و مهم ترین داستان های شاهنامه است که بسیاری از آن بعنوان غمنامه نیز یاد کرده اند ومی توان آن را از جنبه های مختلف ادبیات نمایشی ، عرفانی، غنایی و روان شناختی مورد واکاوی و پژوهش قرارداد . در این پژوهش سعی شده است با روش توصیفی - تحلیلی ابتدا به بررسی ساختار داستانی و عناصر نمایشی داستان سیاوش پرداخته و سپس با مطابقت دادن آن یافته ها بانظریه کهن الگوهای مکتب روان شناسی تحلیلی یونگ ؛ تطبیقی درخور توجه در زمینه داستان سرایی حکیم فردوسی به انجام رسانیده شود . گو اینکه داستان سیاوش آمده در شاهنامه نه تنها با موازین داستان نویسی امروزی کاملا هماهنگ ، بلکه سرآمد و بهترین الگوی داستان نویسی بوده و می تواند منبعی سرشار از موضوعات مختلف برای ادبیات نمایشی باشد . بی شک نقش کهن الگوها و جایگاه آنها در این داستان برای نگارش این پژوهش از اهمیت خاصی برخوردار است .زیرا یونگ روان ما انسانها را به دو بخش خود آگاه و ناخودآگاه تقسیم می کند و معتقداست ، بخش ضمیر ناخودآگاه ، خود شامل « ناخودآگاه فردی » لایه ای نزدیک به ذهن و« ناخودآگاه جمعی » عمیق ترین لایه های روانی ذهن انسان را در بر می گیرد . این ناخودآگاه جمعی ، نقش زیادی را در نگارش جزوه حاضر به خود اختصاص داده و سعی شده است ، عناصر نمایشی داستان سیاوش را از حیث وجود رمزها و نمادهای آشکار و پنهان با استفاده ازجلد دوم شاهنامه شش جلدی خالقی مطلق ، چاپ نیویورک بیان گردیده و نهایتا با تحلیلی روانکاوانه ، با کهن الگوهای یونگ مطابقت داده شود .

معرفی سخنرانان: گرد آورنده : مجید آزادگان استاد راهنما : دکتر پرویز جاهد اساتید داور:دکتر رضا خوش شانس و دکتر احسان علیرضایی