ارائه روش بومی برنامه ریزی توسعه ای با تاکید بر شکل گیری ساختارهای تاب آور مردمی

مبانی توسعه پایدار به عنوان یکی از جدی ترین رویکردهای بشر درحرکت به سمت تعالی و رشد در نظام برنامه ریزی مطرح می باشد. در ایران نیز برنامه ریزی توسعه و فرآیندهای اجرایی آن پیشینه طولانی دارد. در این میان وجود زمینه ی محرومیت و استضعاف در کشور و تمرکز در نظام برنامه ریزی بدنه عملیاتی، اهمیت و لزوم انجام بررسی های تحلیلی به منظور آسیب شناسی روندها و ارائه نسخه بومی برنامه ریزی توسعه ای بر اساس شرایط خاص کشور را نمایان می کند. براین اساس در این مقاله سعی شده است با نگاه تحلیلی به آسیب شناسی برنامه ریزی های توسعه ای و نحوه پیاده سازی آن در کشور پرداخته شود. پژوهش انجام شده نشان میدهد در پیاده سازی طرح های توسعه ای توسط مجریان وسیاست گذاران، اعم از دولتی و نهادهای حمایتی، به جنبه درونزا بودن فعالیتها کمتر پرداخته شدهاست. به عبارت دیگر برای جوامع محلی به عنوان عوامل اصلی توسعه درونزا، در روند مشارکت در تصمیم گیری ها و توانمند شدن به جهت شرکت در اجرای سیاست های توسعه ای، برنامه ریزی مدونی صورت نپذیرفته است و سبب گردیده که اقدامات انجام شده پویا و زایا نباشد. از طرف دیگر نادیده گرفتن عاملان توسعه، منجر به عقیم شدن هر برنامه ی توسعه ای شده و پایداری توسعه را با چالش جدی روبرو کرده است. در این راستا سعی شده است با تدقیق مفاهیم و تعاریف مبانی نظری توسعه با تجربیات عملیاتی، بستر مناسب و عملی جهت پیاده سازی نسخه بومی برنامه ریزی توسعه ای فراهم گردد. مبانی عملی و نظری مدل آبادانی و پیشرفت پایدار به عنوان رویکرد ویژه ای از برنامه ریزی به روش توسعه پایدار، به منظور ایجاد روندهای درونزا و با تاکید بر ایجاد ساختارهای مردمی تابآور، نقش پذیری نهادهای تسهیلگر توسعه، توانمندسازی مردم به منظور ایجاد مشارکت در فرآیندها، توسعه ی هدفمند زیرساخت ها به منظور تسهیل شکل گیری سازوکارهای مردم نهاد معرفی شده است. نهایتا نتیجه گیری می شود که توسعه درونزا و پایدار از مردم و با مردم شکل می گیرد و در گرو شکل گیری گوهره اعتماد اجتماعی می باشد.