ایجاد تاب آوری روستایی، ضرورتی در توسعه پایدار: نگاهی بر وضعیت نواحی روستایی استان آذربایجان شرقی

تاب آوری جوامع انسانی در مقابل مخاطرات محیطی تحت چارچوب سیستم های بهم پیوسته طبیعی انسانی در قالب پاردایم پایداری مورد توجه قرار می گیرد. در این میان، جوامع روستایی از جمله نواحی و قشر آسیب پذیر در برابر مخاطرات محیطی و سایر تهدیدات است. در این مقاله با عنایت براین موضوع تاب آوری جوامع روستایی در استان آذربایجان شرقی به منظور ایجاد بسترهای مناسب برای توسعه ملی مورد توجه قرار گرفته است. هدف از تدوین این پژوهش، بیان ضرورت های ایجاد تاب آوری به منظور توسعه روستایی است. روش آن توصیفی تحلیلی و ماهیت آن کاربردی در نظام برنامه ریزی محلی است. به منظور نیل به هدف اصلی پژوهش، از روش ها و تکنیک ها تحلیل فضایی ازنرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی GIS به منظور برآورد پهنه های آسیب پذیر و تاب آور استفاده گردید. بدین ترتیب معیارهای پژوهش در دو بخش معیارهای آسیب پذیری وتاب آوری انتخاب گردید. نتایج حاصل از این مقاله، کمربندی از پهنه های آسیب پذیر را از جنوب شرقی استان به سمت شمال غربی استان آذربایجان شرقی جایی که در ابتدا وانتهای محور مناطق محروم قرار دارند، نشان داد. در ادامه فرایند سنجش در بخش تاب آوری نشان دهنده بالاترین ظرفیت در منطقه کرانه شرقی دریاچه ارومیه، جایی که طی سال های اخیر با بحران دریاچه ارومیه روبرو بوده است. بنابراین، نیاز به تعادل محیطی و مشکلات توسعه در نظام برنامه ریزی محلی در ترویج و ارتقای مکان های امن و قابل زیست کلید موفقیت در پرورش ظرفیت تاب آوری است.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، آسیب پذیری ، توسعه پایدار ، استان آذربایجان شرقی