مدلاسیون ارتباط زنده مخلوق با خالق خود بر اساس الگوهای قرآنی و روایی

حضور خدا در متن زندگی بشر، برقراری ارتباط بر اساس دوستی و محبت با خداوند و التزام عملی به آنچه در خصوص محبت و توجه مستمر به خداوند در قرآن، احادیث، تفاسیر و شروح آمده است؛ از دغدغه های اصلی علمای اخلاق و بزرگان عرفان است. با روش معناشناسی، مفهوم شناسی و توجه به قرائن سیاقی؛ در نهج البلاغه می توان برای آن، راهکارهای عملی یافت و رهروان این طریق را دسته بندی نمود. این تحقیق با استفاده از روش توصیفی تحلیلی با رویکرد نقلی به بررسی گزاره هایی دینی راه های ارتباط زنده مخلوق با خالق را بیان می کند. نتایج تحقیق نشان می دهد: تفکر و سیر در آیات تکوینی و تدوینی، می تواند انگیزه بخش ارتباط با خدا باشد. تثبیت و تکامل ارتباط وجودی با خدا، درگرو حرکت در مسیر توحید وجودی و از کثرت به وحدت حرکت کردن است. این حرکت با زبان، عقل، قلب و نفس، تمامی ظرفیت های وجودی را به سوی پرستش و عشق ورزی با خدای واحد یکتا، سوق می دهد. تنها از خدا طلب یاری کردن، همواره اهل دعا بودن، سیر در آیات الهی، خود را جلوی چشم خدا دیدن، رعایت حضور و محضر الهی را نمودن با پاسداشت حقوق الله، حقوق الناس و رعایت حریم اخلاق، و با رعایت تقوا به سوی خدا گریختن؛ همگی راهکارهای عملی تلقین محبت خدا به همه ارکان وجودی انسان است. مرتبه شهود (علم الیقین)، درک ایمانی (عین الیقین) و مشاهده قلبی (حق الیقین) از مراتب این دسته از افراد است.

کلیدواژه ها:

امام علی× ، نهج البلاغه ، توحید وجودی ، علم الیقین ، عین الیقین ، حق الیقین.