استانداردسازی ابزار حفاظت اضطراری سازه ای موقت بناهای تاریخی پس از وقوع زلزله

توانایی مدیریت حالت اضطراری به وجود آمده پس از وقوع یک بحران نظیر زلزله، از طریق تعیین کارهایی که باید در شرایط اضطراری در سطح آماده سازی در سطوح عملیاتی استراتژیک تاکتیکی انجام شود، مشخص می گردد. پس از وقوع زلزله، پس لرزه های زیادی به وجود می آید. در صورتی که پس از زلزله اصلی تدابیر موردنیاز در رابطه با سازه آسیب دیده اتخاذ نگردد، در اثر پس لرزه ها ممکن است آسیب افزایش یابد و یا فروریزی رخ دهد. در چنین مواردی بسته به ماهیت آسیب به وجود آمده در سازه و مکانیزم شکست محتمل، مداخلات اضطراری موقت می تواند انجام شود. پس از وقوع زلزله، سازه باید توسط مهندس متخصص بناهای تاریخی و زلزله بررسی شده و وضعیت آسیب موجود ثبت گردد. براساس نوع آسیب های ایجاد شده، با توجه به نظر کارشناسان و مداخله هایی که امکان انجام یا عدم انجام دارند، لازم است حفاظت اضطراری مطابق با ضوابط مشخصی صورت گیرد. با توجه به این که نوع آسیب های سازه ای وارد در بناهای تاریخی قابل تقسیم بندی است، می توان بر این اساس نوع حفاظت اضطراری را که به صورت موقت می تواند از گسترش آسیب جلوگیری کند تعیین کرد. از انواع ابزار حفاظت اضطراری می توان به سازه های نگهبان چوبی و فولادی، کمربندهای فولادی یا پارچه پلی استری، قاب های قوسی، دورپیچ های فولادی یا پلی استری و کش های اضطراری اشاره نمود. با توجه به این که پس از وقوع بحران فرصت طراحی ابعاد این ابزار حفاظت وجود ندارد، لازم است که پیش از وقوع بحران یک استانداردسازی از لحاظ ابعاد، محل و نوع کاربرد برای این ابزار انجام داد و مقادیری از آن را انبار نمود تا بلافاصله بعد از وقوع زلزله مورد استفاده قرار گیرد. در این مقاله، روش استانداردسازی ابزار حفاظت اضطراری سازه ای موقت بناهای تاریخی در معرض زلزله ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

استانداردسازی ، ابزار حفاظت اضطراری موقت ، بنای تاریخی ، زلزله