تئاتر ورباتیم و تاثیرات اجتماعی، درمانی آن بر تماشاگران

تئاتر ورباتیم به تئاتری اطلاق میشود که از مصاحبه ها به عنوان منبع اصلی نمایشنامه بهره می برد؛ وقتی تاروپود اصلی یک نمایش گفتوگوهای حقیقی آدم های حقیقی باشد که از اصطلاحات و لغات خود بهره می برند، مسلم است که تصنع در آن جایی نخواهد داشت. کارکردهای تئاتر ورباتیم را می توان در حوزه ی اجتماعی و درمانی مورد بررسی قرار داد. تماشاگر با حضور خود و مشارکت در گفتگو با بازیگر، به عرصه ظهور ادراکهای شهودی ذهن و به مفهوم ظاهری، جلوه فرافکنی و تخلیه احساسات نهایی دست می یابد و نمایش ورباتیم می تواند وسیله یی موثر برای درک مشکلات شخصی و اجتماعی تماشاگران و پیدا کردن راه حلی برای آنها ایجاد کند. تماشاگران در این نمایش بهترین مجال برای به تصویر کشیدن خویشتن ناهشیار و تمثیل در اوردن افکار ناپیدا و ایده های خلاق خویش را می یابند و این فرصت به تماشاگر دست می دهد که بر تصاویر درونی خود بنگرد و با تمثیل های ناهشیار خود مناظره و بر بازسازی خود نظاره کند. تماشاگران از نیروی خلاق با مشارکت در بازی، برای بازسازی و بازتوانی رفتار و ایجاد شناخت و تغییر در باورها بهره می گیرند. ارتباطی که میان بخش آگاه و ناخوداگاه ذهن برقرار می شود، فرایندهای عاطفی تماشاگران شکل می گیرد و می تواند مقدمات فرایندهای شناختی را در این مشارکت نمایشی به صورتهای مختلف کشف و راه حل مشکلات خویش را دریابند. ورباتیم باعث برونریزی خلاقیت و خودجوشی میشود و فضایی برای تماشاگر ایجاد میکند که در آن تصاویر درونی، تجسم پیدا میکنند و به شکل عینی، نمود مییابند و به تماشاگر و بازیگر اجازه میدهد که چیزهایی را تجربه کند که خود مشاهده گر را تقویت می کند و با ارتباط و همدلی و همذات پنداری وامیدارد. تماشاگر دچار درگیری شخصیت محوری با دیگر تماشاگران و بازیگران می شود و با این عمل، نیمکره ی راست مغز را تحریک می کند. تحریک این نیمکره، باعث افزایش آگاهی فضایی و حافظه ی عاطفی می شود. تماشاگر می تواند در صحنه تئاتر ورباتیم به هر چه که میخواهد بدل شود و تماشاگر با وارد شدن به یک موقعیت خاص در یک فضای ویژه می تواند با بازیگران فضایی را باز آفرینی کند و به جست و جوی خویشتن و کشف هویت فردی دست یابند.