مشارکت اجتماعی به مثابه عنصر حیاتی حق به شهر

؛ حق به شهر ، مفهومی فراتر از آزادی فرد برای دسترسی به منابع شهری است. علیرغم تشابه آن از لحاظ مضمون عضویت و برابری ، وجه تمایزی هم با حق شهروندی دارد؛ که شامل مشارکت در خلق و استفاده از فضا و همچنین قدرت اثرگذاری بر برنامه ریزی های شهری می باشد. حق شهرنشینی، حق کاربران فضاهای شهری برای اعلام نظراتشان درباره فضا و زمان فعالیت هایشان در منطقه شهری است. در این مقاله تئوری مشارکت عمومی و رویکرد قابلیت به عنوان یک وجهه عملی در اجرای مفهوم حق به شهر بررسی شده است. مفهوم بازنمایی و مشارکت یک بحث تعیین کننده در حق به شهر است؛ اینکه چه گروه هایی از افراد در برنامه ریزی و تصمیم گیری پیرامون مسائل شهری و محیط های طبیعی دخیل هستند و برای اینکه عدالت در مشارکت عمومی مردم جامعه صورت گیرد چه راهکارهایی می تواند بکارگرفته شود.

کلیدواژه ها:

حق به شهر ، عدالت اجتماعی ، مشارکت عمومی ، رویکرد قابلیت