بررسی ابعاد نوشهر گرایی در بازآفرینی شهری با رویکرد گردشگری مطالعه موردی : بافت مرکزی شهر تبریز

به جهت جلوگیری از توسعه بی رویه شهرها و همچنین تعریف مشخص از محدوده شهری ، بازآفرینیبافت های سنتی و ناکارآمد شهری که در مقایسه با سایر قسمت های شهر دچار عقب افتادگی از جریانتوسعه شده اند به همراه ازدیاد تراکم و در عین حال رعایت اصول پایداری در همه زمینه هایاجتماعی ، زیست محیطی و اقتصادی توصیه می گردد. این بافت ها دارای ظرفیت ها و قابلیت های نهفتهبسیاری هستند که در صورت بازنگری در کالبد آنان میتوان از توسعه درون شهری در این بافت ها بهرهجست. برخی از این پهنه های شهری به صورت پروژه های درشت مقیاس و برخی صرفا بصورت پروژههای خرد قابل طرح و برنامه ریزی هستند. چیزی که در این بین بسیار حائز اهمیت است آینده نگریدر راستای تحقق اهداف پایداری و ارتقاء دایمی کیفیت زندگی شهری است . در این بین با شناختدقیق تر از نیازهای فعلی و آتی زندگی شهری در این بافت ها و انطباق با اصول نوشهرگرایی می توان جریانزندگی در این بافت ها را تسهیل نمود . مقاله حاضر با استفاده از تکنیک SWOT به بررسی و ارائه راهبردهای پایدار و آینده محور در محدوده مرکزی شهر تبریز پرداخته که نتایج از تاثیر اصول نوشهرگرایی در ایجاد پویایی و پایداری و پاسخگویی نیاز آینده محدوده مورد نظر حکایت دارد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، نوشهرگرایی ، بافت ناکارآمد ، ارتقاء دایمی ، تکنیک SWOT