برنامه ریزی و توسعه پایدار اکوتوریسم مناطق بیابانی (مطالعه موردی:استان اصفهان)

صنعت گردشگری امروزه در ردیف صنعت های پردرآمد، پاک و کم هزینه دنیا قرار دارد.کل درامدحاصله از این صنعت در دنیا بالغ برهزار میلیارد دلار می باشد که سهم ایران تنها پنج صدم درصد می باشد. در حالیکه ایران طبق آمار سازمان جهانی جهانگردی دارای رتبه پنجم جاذبه های طبیعی و رتبه دهم جاذبه های باستانی و تاریخی است ولی از نظرجذب درامد توریستی در رتبه ۹۶ جهان قرار دارد. یکی از راهبردهایی که در اغلب کشورهای جهان مورد توجه قرار گرفته، توسعه و گسترش اکوتوریسم در مناطق بیابانی ودارای پتانسیل های لازم برای گسترش گردشگری می باشد. از کل مساحت کشور ۴۳ میلیون هکتار آن در زمره اکوسیستم بیابانی است که علیرغم خشونت های ظاهری سرشار از /۷ جاذبه های منحصر به فرد طبیعی و انسانی نظیر هستند. اشکال ژئومورفولوژیکی نظیر تپه های ماسه ای، ریپل مارک، کلوت و یاردانگ، نبکا، بد لندها، گنبد های نمکی، پلیگونهای نمکی، کارستهای انحلالی، گل فشانها و ابفشانها، کانیون هاو لند فرمهای زئوتوریسمی در کنارشبهای پر ستاره و بدور از هیاهوی شهری اگر به درستی مدیریت شوند، می توانند الگوی فضایی اکوتوریسم را بمیزان زیادی تحت تاثیر قرار دهد. افزایش درامد ارزی و سرمایه گذاری داخلی و خارجی و توجه بیش از پیش به اکوتوریسم مناطق بیابانی می تواند زمینه رسیدن به اشتغال کامل، افز ایش درآمد ارزی، معرفی تمدن و فرهنگ ایرانی به جهانیان، آشنا کردن مردم باجاذبه های طبیعت گردی و در هم شکستن مرز های قومی را فراهم کند. برنامه ریزی و توسعه پایدار گردشگری و اکوتوریسم باید به نحوی باشد که فراهم کننده حداکثر منافع و حداقل تأثیرات منفی برمحیط باشد. این مقاله سعی بر ان دارد تا ضمن معرفی پتانسیل ها و جاذبه های گردشگری در استان اصفهان به بررسی نقاط قوت و ضعف و ارزیابی توان اکوتوریسم و برنامه ریزی توسعه پایدار ترکیبی از روشهای توصیفی –اسنادی و میدانی بپردازد

کلیدواژه ها:

گردشگری ، مناطق بیابانی ، جاذبه های طبیعی ، برنامه ریزی ، اصفهان