عدالت اجتماعی؛ رویکردی در تحقق توسعه پایدار شهری ( مورد : شهر یاسوج )

از دهه ۱۹۸۰ ، به دنبال گزارش برانت لند، پارادایم توسعه پایدار مطرح شد. این رویکرد از ابعاد متفاوت اقتصادی،اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی بسط داده شده و امروز در ادبیات برنامه ریزی شهری، از جایگاه ویژه ای برخوردار است. در راستای تحقق توسعه پایدار شهری می بایست شرایطی فراهم شود تا امکان بستر سازی توسعه پایدار فراهم گردد که در این بستر می توان به توزیع بهینه کاربری ها، امکانات، خدمات و برقراری عدالت اجتماعی، در شهرها اشاره کرد. عدم توزیع بهینه کاربری ها در زمینه های مختلف اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، موجب بر هم خوردن نظم فضائی شهرها می گردد؛ نمونه آن شهر یاسوج می باشد. جذب قسمت اعظم کاربری ها در ناحیه مرکزی، و بی بهره ماندن سایر ناحیه های شهر، از این خدمات، مهمترین نتیجه حاصل از این پژوهش و بهترین دلیل بر این مدعاست. هدف پژوهش، بررسی راهکارهای توسعه پایدار در شهر یاسوج با تاکید بر توزیع عادلانه و عدالت محور انواع کاربری ها، می باشد. این تحقیق، با استفاده از روش اسنادی و آماری و بهره گیری از مدل های اسکالوگرام، تاکسونومی، موریس و ضریب مکان مرکزی، به تحلیل موضوع مورد مطالعه پرداخته و سعی در نشان دادن راهکارهایی در توزیع بهینه کاربری ها و خدمات، تحقق عدالت اجتماعی و توسعه پایدار، در شهر یاسوج دارد.

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، توسعه پایدار شهری ، کاربری ها و خدمات شهری ، شهر یاسوج