صلح پژوهی در نظام آموزش عالی ایران: الزامات و ساختارها

امروزه نقش دانشگاه ها در رشد و ارتقای همه جانبه کشور ها ، اعم از فرهنگی و اجتماعی و سیاسی واقعیتی انکار ناپذیر است. و حتی در کنار سایر وظایف علمی و پژوهشی و تربیتی، رشد و توسعه تفکر و بینش انسانی وتربیت شهروند جهانی تا حد زیادی از وظایف دانشگاه ها شمرده می شود. دانشگاه ها نیز با علم به این رسالت قدم در راه ارتباطات بین المللی و جهانی شدن به عنوان یکی از عوامل تسهیل کننده در راه رسیدن به وظایف خودگذاشته اند و امروزه دم از بین المللی شدن وتسهیل جریان توریسم علمی و تحرک دانشجویی و اساتید در حوزه بین الملل و ... می زنند.اما برای رسیدن به موارد گفته شده باید از راه گفتمان صلح و دوستی در مسیر جهانی حرکت کرد.مسیری سخت و ناهموار که مستلزم تهیه الزامات و ساختارهایی در خصوص صلح و صلح پژوهی می باشد برهمین اساس هدف این پژوهش بررسی وضعیت صلح پژوهی در نظام آموزش عالی ایران و الزامات و ساختارهای مورد نیاز برای تحقق این امر بر اساس روش پژوهش اسنادی بوده است. نتایج بررسی ها نشان داد که صلح پژوهی اگر چه در نظام آموزش عالی ایران به صورت پراکنده درخصوص موارد ی همچون تربیت شهروند جهانی و برنامه صلح و... مورد توجه قرار گرفته است و پژوهشگران برمبنای علاقه خود به پژوهشی هایی در این خصوص دست زده اند ولی به دلیل رویکرد آیین نامه ای بودن نظام آموزش عالی و تکالیف آیین نامه ای اعضای هیات علمی در دانشگاه ها و موسسات پژوهشی و خلاء صلح پژوهی در آیین نامه های ترفیع و ارتقای اعضای هیات علمی ،عملا به عنوان یک موضوع مغفول هم در برنامه درسی مصوب رشته های دانشگاهی و هم در آیین نامه های ارتقای اعضای هیات علمی ، خصوصا بخش فعالیت هاى فرهنگى، تربیتى و اجتماعى به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

صلح پژوهی ، آموزش عالی ، دانشگاه ها ، موسسات پژوهشی ، برنامه درسی