بررسی دوام مقاومت پیوستگی لایه های تعمیری بتن پلیمری و بتن پلیمری اصلاح شده در برابر چرخه های یخبندان و ذوب

انتخاب، طراحی و کنترل کیفیت مصالح برای دستیابی به یک لایه تعمیری سازگار، پردوام و اقتصادی بسیار حائز اهمیت است. پیوستگی مناسب بین لایه تعمیری و بتن بستر و عدم ترک خوردگی لایه تعمیری از مشخصه های اصلی برای حصول یک لایه تعمیری بادوام است. استفاده از لایه های تعمیری از قبیل بتن های پلیمری و بتن های پلیمری اصلاح شده که دارای عملکرد و دوام بسیار خوبی می باشند، می تواند به عنوان یکی از روش های ترمیم سازه های بتنی آسیب دیده مورد توجه قرار گیرد. در این پژوهش مشخصات مکانیکی و مقاومت پیوستگی به بتن بستر در بتن های پلیمری و بتن های پلیمری اصلاح شده به عنوان لایه تعمیری بررسی و مقایسه شده است. پیوستگی به بتن بستر با استفاده از روش کشیدن از سطح (Pull-Off) تعیین شده است. مقاومت پیوستگی بتن های پلیمری به بتن بستر کمتر از مقاومت پیوستگی بتن های پلیمری اصلاح شده در شرایط مشابه بوده است. در مقایسه با لایه تعمیری از نوع بتن شاهد بیشترین افزایش مقاومت پیوستگی لایه تعمیری بر بتن بستر حاصل از آزمایش کشیدن از سطح، در بتن پلیمری اصلاح شده با 50 درصد جایگزینی آب با پلیمر حاوی SBR برابر 30 درصد و در بتن پلیمری اصلاح شده با 50 درصد جایگزینی آب با پلیمر حاوی اکریلیک برابر 28 درصد بوده است. در بتن های پلیمری اصلاح شده، حضور مقدار میکروسیلیس تا 5 درصد باعث کاهش جمع شدگی و پس از آن باعث افزایش جمع شدگی در همه درصدهای پلیمر بوده است. دوام پیوستگی بتن های پلیمری اصلاح شده در چرخه های یخبندان و ذوب بهتر از بتن های پلیمری بوده است. حضور 5 درصد میکروسیلیس باعث بهبود دوام پیوستگی در برابر چرخه های ذوب و یخبندان لایه تعمیری شده که این مسئله ناشی از کاهش جمع شدگی در این طرح ها می باشد.

کلیدواژه ها:

بتن پلیمری ، بتن پلیمری اصلاح شده ، دوام پیوستگی ، جمع شدگی ، میکروسیلیس.