بررسی غلظت فلزات سنگین در آب ورودی به استخرهای پرورش میکوی وانامی (Litopeneus vannamei) در چوئبده آبادان

آلودگی فلزات سنگین به طور مستقیم روی آبزی پروری دریایی مانند پرورش میگو تاثیر منفی میگذارد. میگوها دسته ای از آبزیان خوراکی هستند که به توجه به کفزی بودنشان میزان بسیاری عناصر سنگین را از آب دریافت میکنند. فلزات سنگین انباشته شده در بدن میگو می تواند از طریق زنجیره غذایی به انسان منتقل شود.در این تحقیق به دلیل افزایش فعالیت کارگاه های پرورشی میگو در چوئبده آبادان ضرورت بررسی فاکتورهای کیفی آب احساس گرددید، لذا در این مطالعه به بررسی غلظت فلزات سنگین مس، روی، کبالت، کادمیوم، جیوه، سرب و نیکل در آب ورودی به استخرهای پرورش میگوی وانامی پرداخته شد.در این بررسی2 ایستگاه بر روی رودخانه بهمنشیر و در محل ورودی آب به استخرهای پرورش میگوی وانامی انتخاب و نمونه برداری از این ایستگاه ها به صورت فصلی انجام شد. غلظت فلزات سنگین در نمونه های آب پس از تنظیم pH توسط دستگاه پلاروگراف متروم مدل 797 VA Computrace اندازه گیری شد.میانگین فلزات سنگین اندازه گیری شده در طول سه فصل برابر جیوه 2/18 0/26 ، سرب 8/81 0/74، نیکل 48/24 9/23 ، مس 17/74 1/35 ، روی 57/59 3/71 ، کبالت 22/26 1/13 و کادمیوم 0/24 0/15 بوده است. مقادیر فلزات سنگین بررسی شده در این مطالعه، با مقادیر استاندارد و نیز با مقادیر به دست آمده در برخی مطالعات دیگر مقایسه شده است. مقادیر تمامی فلزات سنگین به جز جیوه از حدی که بعنوان مقدار سالم ذکر شده است (Creswell, 1993) و نیز به غیر از نیکل از حدی که به عنوان معیار برای آب دریا ذکر شده (Stikney , 2000) کمتر میباشد. در این مطالعه بجز نیکل و کادمیم، سایر عناصر از استانداردهای اداره حفاظت محیط زیست کانادا و آمریکا نیز کمتر بوده اند. بنابراین میتوان اظهار کرد که مقادیر فلزات سنگین بررسی شده در این مطالعه در حد مجاز میباشند.

کلیدواژه ها:

فلزات سنگین ، میگوی وانامی ، رودخانه بهمنشیر ، کیفیت آب