تعیین مناطق بالقوه صیادی میگو با استفاده از اطلاعات ماهواره ای

پراکنش جمعیت های میگو در ارتباط با شرایط زیست محیطی، شرایط بستر و وابستگی میگوها به آن و وجود مصبها می باشد. صید میگو در حال حاضر تنها به روش مخرب و غیر گزینشی ترال انجام می گردد که باعث تخریب بستر دریا، از بین بردن مناطق مرجانی و صید ماهی های غیر هدف می شود. تصاویر سامانه سنجش از راه دور سنجش اطلاعات کم هزینه و دقیقی از آخرین وضعیت محیط زیست و منابع طبیعی منطقه را می دهند و سامانه اطلاعات جغرافیایی امکان تجزیه و تحلیل چندگانه را برای تصمیم گیران فراهم می نمایند. با تعیین مناطق بالقوه صیادی میگو در آبهای خلیج فارس، صیادان با هزینه کمتری به انجام عملیات صید در مراکز پرتراکم میگو می پردازند. این عمل باعث افزایش راندمان صید، کاهش زمان جستجو، کاهش هزینه سوخت و برداشت میگو در حداقل زمان و در نتیجه بهبود وضعیت اجتماعی و اقتصادی جامعه ماهیگیران می شود.دو پارامتر دمای سطحی آب دریا1 و کلروفیل-a، از شاخص های اصلی مورد استفاده در منطقه بندی زیستگاه ها و صیدگاه های آبزیان با داده های ماهواره ای می باشند. شیب حرارتی، محدوده دمای سطحی آب دریا، اطلاعات جریان ها و امواج دریا و سطح اب دریا از دیگر پارامترهای اثر گذار در تعیین مناطق بالقوه صیادی است. از اطلاعات دمای سطحی آب می توان جبه ه های اقیانوسی و مناطق دارای جریان های بالاروند را شناسایی نمود. در این نواحی معمولا غلظت مواد مغذی بالاتر از سایر مناطق است و بدلیل وجود غذا، چراگاه آبزیان محسوب می شود. همچنین در مناطقی که پلانکتون ها بیشتر حضور دارند، تولیدات اولیه بالاتر است و در نتیجه غلظت کلروفیل در آن نواحی بیشتر است .(Mansor, 2001) بنابراین با استخراج داده های ماهواره ای دمای سطحی آب دریا و کلروفیل a – ، کالیبراسیون داده ها با اطلاعات مکانی و تلفیق این داده ها با سابقه اطلاعات صید منطقه ای، مناطق بالقوه صیادی تعیین می شوند و سپس از طریق ثبت اطلاعات مکانی مانند صید به ازای واحد تلاش (CPUE) آبزیان به اعتبار سنجی مناطق معرفی شده می پردازند .(Zhou, 2016)