ارایه یک روش مبتنی بر خوشه بندی و معیار مرکزیت لاپلاسین برای افزایش طول عمر در شبکه حسگر بی سیم

شبکه حسگر بی سیم، شبکه ای شامل صدها یا هزاران حسگر با محدودیت محاسباتی، انرژی و حافظه می باشد، که به صورت متراکم در یک محیط پراکنده می شوند. این حسگرها، وظیفه دریافت اطلاعات از محیط پیرامون خود، آنالیز، پردازش داده ها و نیز ارسال داده های حس شده به دیگر گره ها و یا ایستگاه پایه را بر عهده دارند. در اغلب کاربردها، گره های حسگر از نظر منبع انرژی با محدودیت مواجه هستند. بنابراین نیاز به روش های ابتکاری برای برطرف نمودن اتلاف انرژی که موجب کوتاه شدن طول عمر شبکه های حسگر می گردد، کاملا احساس می گردد. این محدودیت ها به همراه زیاد بودن تعداد گره های حسگر باعث چالش های بسیاری در طراحی و مدیریت شبکه های حسگر بی سیم و لزوم آگاهی از انرژی در همه لایه های پشته پروتکل شبکه ای شده است. در این پژوهش یک رویکرد ترکیبی مبتنی بر خوشه بندی معیار مرکزیت لاپلاسین برای حل مشکل طول عمر گره های حسگر بیسیم ارایه شده است. هدف اصلی این روش به حداقل رساندن مصرف انرژی در شبکه است. ارزیابی عملکرد روش پیشنهادی و مقایسه آن با روش های پیشین کارایی روش مورد نظر را نشان داد.

کلیدواژه ها:

شبکه حسگر بی سیم ، مصرف انرژی ، خوشه بندی ، معیار مرکزیت ، معیار لاپلاسین