تخمین عمق و ابعاد بهینه تونلزنی در خاک بر مبنای داده های60 NSPT -N در خط دوم قطارشهری مشهد

به هنگام تونل زنی در یک توده خاک، نشست سقف تونل، جابجایی الاستیک و روانگرائی در صورت وجود آب زیرزمینی و وقوع زلزله و از جمله مشکلاتی است که ممکن است پایداری فضای زیرزمینی را به مخاطره اندازد. از آنجا که عوامل ژئوتکنیکی اثرگذار در روند حفاری تونل و پایداری آن ارتباط تنگاتنگی دارند بررسی پایداری و تعیین عمق و ابعادی که بتوان با کمترین مشکلات، یک تونل را در خاک حفر نمود موضوع تحقیق حاضر می باشد. در این مطالعه موردی، که روی خاک های زیرساخت شهرستان مشهد و در امتداد خط دوم قطار شهری آن صورت گرفته است، اطلاعات به دست آمده از آزمون نفوذ استاندارد، تست های برجا و آزمایشگاهی بر روی نمونه های خاک، در تنظیم پایگاه داده ای مورد استفاده قرار گرفتند. جهت جستجوی مقادیر عددی بهینه ای از پارامترهای مهندسی خاک که با تکیه بر آنها بتوان عمق و ابعاد فضای حفاری را در رابطه با پایداری آن بهینه نمود، از الگوریتم ژنتیک استفاده شده است تا ضمن آن عمق و ابعاد مرتبط با حداقل نشست، جابجایی و روانگرایی مشخص شوند. سپس برای مینیمم یابی سه مسأله مذکور به موازات هم، از الگوریتم ژنتیک چندمنظوره کمک گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

قطارشهری ، تونلزنی ، الگوریتم ژنتیکGA) ، الگوریتم ژنتیک چند منظوره MOGA