تعیین کاربری اراضی برای اهداف کشاورزی و غیر کشاورزی با استفاده از سامانه تصمیم گیری میکرولیز

استفاده بی رویه و تخریب اراضی و نیاز به افزایش عملکرد در واحد سطح، ضرورت بهره برداری بهینه از اراضی را اجتناب ناپذیر می سازد. بنابراینارزیابی، برنامه ریزی و مدیریت اراضی، برای نیل بهتوسعه پایدار ضروری است.در این راستا سامانه تصمیم گیری میکرولیز، به منظور پشتیبانی از تصمیم گیری برای کشت می تواند کارساز باشد.لذا هدف از این مطالعه، برنامه ریزی اراضی برای تعیین کاربری بهینه اراضی در بخشی از منطقه خواجه می باشد. برای نیل به اهداف، داده های مزرعه ای و آزمایشگاهی از 26 واحد اراضی اخذ وبه ترتیبمحدودیت های زیست اقلیمی،کلاس قابلیت، ارزیابی تناسب اراضی برای محصولات مورد مطالعه(آفتابگردان، خربزه، ذرت و یونجه) و کاربری های جنگل و مرتع توسط مدل های مربوطه تعیین شد. بر اساس مدلTerraza ، کشت دیم همه محصولات بجز ذرت که با کاهش 60 درصدی همراه است، بقیه با کاهش 20 درصدی محصول امکان پذیر می باشد. بر اساس مدل Cervatana، 9 واحد اراضی (8/ 27 درصد کل اراضی) نامناسب و 17 واحد اراضی (2/72 درصد کل اراضی) مناسب برای اهداف کشاورزی تشخیص داده شدند. نتایج ارزیابیاراضی مستعدبااستفاده ازمدل Almagra نشان دادکه 1/18، 9/39 و 2/13 درصد از اراضیبه ترتیب درکلاس های محدودیت متوسط (S3)، کم (S2) و بدون محدودیت (S1) قرار گرفتند. کاربرد مدل Sierra نشان داد که هیچ کدام از گونه های جنگلی مناسب برای توصیه نیستند. بر اساس مدل نیزSierra 2، 5 گونه بوته ای مناسب تشخیص داده شدند. در نهایت نقشه های کاربری تلفیقی با استفاده از مدل های Almagraو Sierra بیانگر این مطلب است که سامانه تصمیم گیری میکرولیز می تواند در فرموله کردن کشاورزی پایدار مورد استفاده قرارگیرد.

کلیدواژه ها:

واژه های کلیدی: میکرولیز ، توسعه پایدار ، زراعت ، مرتع ، جنگل