ضرورت استاندارد سازی کمیت و کیفیت مواد موثره گیاهان دارویی

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,042

فایل این مقاله در 5 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NCOCA06_032

تاریخ نمایه سازی: 6 مهر 1398

چکیده مقاله:

گیاهان دارویی به علت ماهیت طبیعی و داشتن ترکیبات همولوگ دارویی در کنار هم معمولا فاقد عوارض ناخواسته هستند، به همین دلیل از اهمیت خاصی در تامین سلامت جوامع از نظر پیشگیری و درمان بیماری ها برخوردار می باشند. ایران شرایط بسیار مطلوبی از نظر آب و هوایی و موقعیت جغرافیایی برای رشد بسیاری از گیاهان دارویی دارد. علیرغم وجود منابع غنی گیاهی در کشور، نبود استاندارد در کمیت و کیفیت مواد موثره بسیاری از گیاهان دارویی، امکان ورود و رقابت در عرصه های جهانی را دشوار کرده است و به همین دلیل هنوز وابستگی به واردات محصولاتی مانند چای در کشور وجود دارد. تولید مواد موثره گیاهی بر اساس استانداردهای کمی و کیفی این ترکیبات، مهمترین اصل در صنعت گیاهان دارویی است و تنها راه ورود فرآورده های گیاهی ایران به بازارهای بین المللی، استاندارد کردن این محصولات بر اساس نیازهای بازار جهانی است. هدف از استاندارد کردن گیاهان دارویی بررسی غلظت و نوع مواد موثره در آنها است و تعیین مقدار ماده موثره و نوع ترکیبات تشکیل دهنده آن، مهمترین شاخص کمی و کیفی برای استاندارد کردن فرآورده های گیاهی است. استانداردسازی گیاهان دارویی موجب شناسنامه دار شدن هر گیاه دارویی خواهد شد که تاثیر به سزایی در تلاش تولید کنندگان برای افزایش کیفیت گیاهان دارویی جهت مطابقت با ویژگی ها و خصوصیات تدوین شده برای هر گیاه خواهد شد . از طرف دیگر فرآورده های گیاهی استاندارد شده، حاوی ترکیبات مشخص و با کیفیت ثابت می باشند که علاوه بر تقویت بازار داخلی و رضایت مشتریان، منجر به افزایش صادرات این محصولات می شود که بر روند تولید علمی و کیفی گیاهان دارویی در کشور بسیار اثرگذار است.

نویسندگان

بهرام صنعتی منفرد

کارشناس خبره اداره کل استاندارد استان زنجان

جعفر محمدی

عضو هیئت علمی باز نشسته دانشگاه زنجان، دانشکده کشاورزی، علوم باغبانی و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی ابهر، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، علوم باغبانی

نسرین فرهادی

دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز، تبریز