مرگ اندیشی و آثار تربیتی آن در نهج البلاغه

گاه مراد از مرگ، هم مردن تدریجی و هم زندگی تدریجی است. مرگ از همان آغاز حضورش از ارزش ها را وارونه می کند. ما در این دنیا، خلق را می بینیم و حق را نمی بینیم؛ با مجاز آشناییم و از حقیقت بیگانه و لذا ارزش ها و ارزش گذاری های ما بر اساس معیارهای حیات مادی و دانش محدود دنیوی است. با حضور مرگ، عالم غیب نمایان گشته، معیارها و بینش های دیگری اساس ارزش ها و ارزیابی های ما قرار می گیرند. و لذا، انسان دست پشیمانی می گزد و از دلبستگی های خود دست می شوید و آرزو می کند که ای کاش او به دنبال این دنیا نمی رفت. برای شخص، اینکه هم زندگی کند و هم از مرگ خود پیش آگاهی داشته باشد، امری شکنجه آور است. اما پیشرفت علم پزشکی درست برخلاف این جهت سیر کرده است، به این معنا که در قدیم که انسان ها می خواستند از مرگ خود پیش آگاهی داشته باشند مثلا بدانند که در یک، دو، یا چند ماه آینده می میرند که بتوانند درآن مدت برای خود کاری کنند علم پزشکی و فناوری پزشکی نمی توانست به آنها خبر دهد و این امکان را در اختیار آنها نمی گذاشت و امروز که انسان ها نمیخواهند که از مرگ خود پیش آگاهی داشته باشند، علم و فناوری پزشکی به آنها می گوید که مثلا در چند ماه آینده (بر اثر فلان بیماری) خواهند مرد پارادوکس اینجا است که آن وقت که می خواستیم، نمی توانستیم و حال که می توانیم، نمی خواهیم. در این مقاله به بررسی کتابخانه ای مرگ اندیشی در نهج البلاغه پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

مرگ ، عالم غیب ، نهج البلاغه ، مرگ اندیشی