چگونگی بهره گیری از زمینه های بایوفیلیک در راستای ارتقای کیفیت زیستی در کلان شهرها

مقوله ی فضاهای شهری و عمومی در کشورهای در حال توسعه به عنوان یکی از اصلیترین مسایل پیش روی متخصصان طراحی شهری و شهرسازان قرار دارد؛ از این جهت که گرایش روز افزون به صنعتی سازی و افزایش تراکم جمعیت، سبب تغییر چهرهی کلانشهرها شده است و این مطلب بر روابط اجتماعی و تعاملات انسانی تاثیری گسترده گذاشته است. از این رو رویکردهای عدیدهای در این میان سعی در برقراری صحیح رابطه ی انسان با محیط داشته اند که از بین آنها رویکردهای طراحی طبیعت گرایانه با اقبال بیشتری مواجه شده که یکی از آنها معماری بایوفیلیک است. معماری بایوفیلیک در حقیقت از شاخه های معماری سبز است که اهداف آن معطوف به افزایش کیفی فضاهای معماری به وسیلهی برقراری روابط و ادراکات حسی انسان با طبیعت است و از طریق معرفی الگوهای کالبدی در پی پاسخی برای افزایش سطح کیفی فضاهای نامطلوب است و اینگونه به نظر میرسد که دستیابی به الگوهای آن میتواند در محیطهای شهری، و متعاقب آن بر روابط انسانی کلانشهرها تاثیر مثبت داشته باشد

کلیدواژه ها:

کلان شهر ، معماری بایوفیلیک ، تعاملات محیطی ، تعاملات اجتماعی