مطالعه‎ای بر نقش زیست خوابگاهی بر تجربه احساس تنهایی در زندگی دانشجویی

دوره تحصیلی دانشگاهی به واسطه حضور عوامل متعدد، دوره‎ای فشارزا است. بیشتر دانشجویان به خاطر تحصیل در دانشگاه ها از خانواده و محل سکونت خود جدا شده، در محیط جدیدی قرار گرفته‎اند و این مسائل می‎تواند مشکلاتی را برای دانشجویان به وجود آورد. عدم سازگاری با محیط آموزشی دانشگاه، محیط سکونت در خوابگاه و قرار گرفتن در شبکه جدید روابط برخی عکس‎العمل‎های عاطفی را در آن ها به دنبال دارد. بر این اساس، پژوهش حاضر در وهله نخست به دنبال این است که فهم و درک دانشجویان نسبت به احساس تنهایی چگونه می‎باشد و تجربه زیسته آن‎ها چه کیفیتی دارد، پژوهش حاضر با روش کیفی و با اتکا به نظریه مبنایی صورت گرفته است. یافته های این پژوهش از طریق مصاحبه های نیمه‎ساخت‎یافته با 40 نفر از دانشجویان دانشگاه های تهران و بهشتی به دست آمده است. بر طبق نتایج پژوهش، ناهمگونی قومی/ مذهبی/ زبانی، نا آشنایی جغرافیایی، دوری محل سکونت و زیست خوابگاهی از جمله علل میانجی اثرگذار بر احساس تنهایی در دانشجویان هستند. یافته‎ها همچنین نشان داد کنشگران از استراتژی‎های متفاوتی در مواجهه با احساس تنهایی استفاده می‎کنند که می‎توان آن‎ها را در 5 دسته استراتژی رویارویی، اجتنابی، حمایتی، برون‎ریز و هویتی قرار داد.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی ، نظریه مبنایی ، حوزه عمومی ، زیست خوابگاهی.