کاربرد روشهای تصمیم گیری چندمعیاره در ارزیابی پایداری سامانه های آب شهری

آغاز و تشدید برخی پدیده ها در اواخر قرن بیستم، مانند رشد خیره کننده جمعیت شهرها، برداشت بی رویه از منابع طبیعی، الگوهای ناصحیح مصرف، تخلیه فاضلاب به اجزای مختلف محیط زیست و... موجب بروز نگرانی های جدی در مورد وضعیت آتی محیط زیست و به خطر افتادن توانایی نسل های آینده برای تامین نیازهایشان گردید. در نتیجه مفهوم توسعه پایدار برای اولین بار در گزارش کمیته محیط زیست و توسعه در سال 1987 میلادی مطرح گشت. طبق اکثر تعاریف موجود، توسعه پایدار را می توان توسعه ای دانست که به تامین نیازهای نسل فعلی می پردازد بدون آن که توانایی نسل های آینده برای تامین نیازهایشان را دچار خدشه نماید، ضمن آن که بر بهبود هماهنگ سه رکن اساسی اجتماع، اقتصاد و محیط زیست با در نظر گرفتن نظرات و منافع تمامی ذینعفان یک سامانه تاکید می ورزد. سامانه ای که به طور پایدار توسعه یافته است، در یک وضعیت نسبی از پایداری قرار دارد و می توان به روشهای مختلفی به ارزیابی وضعیت پایداری آن پرداخت. سامانه های آب شهری به عنوان یکی از مهمترین زیرساخت های شهری مورد توجه محققین و فعالین در زمینه پایداری قرار داشته است. در مقایسه با دیگر روشهای ارزیابی پایداری، از روشهای تصمیم گیری چند معیاره کمتر استفاده گردیده است. امروزه از روشهای تصمیم گیری چندمعیاره، به طور گسترده در مسائل برنامه ریزی و مدیریت محیط زیست استفاده می شود. در این مقاله، ابتدا مروری بر کارهای انجام شده در زمینه ارزیابی پایداری سامانه های آب شهری با استفاده از روشهای تصمیم گیری چندمعیاره صورت پذیرفته است. سپس این روشها با دیگر روشهای رایج ارزیابی پایداری مقایسه شده و مزایا و معایب آن ذکر گردیده اند. در انتها اجزای یک چهارچوب پیشنهادی جهت ارزیابی پایداری سامانه های آب شهری با استفاده از روشهای تصمیم گیری چندمعیاره ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

تصمیم گیری چندمعیاره ، سامانه های آب شهری ، توسعه پایدار ، پایداری ، برنامه ریزی و مدیریت محیط زیست