بررسی تطبیقی شاخصهای توسعه یافتگی در روستاهای دارا و فاقد گردشگری با تاکید بر آبدرمانی نمونه موردی: روستاهای بخش لاریجان شهرستان آمل

گردشگری روستایی با ایجاد ثبات و تنوع در اشتغال، افزایش درآمدها، پویایی در تجارت و صنایع یا ایجاد بازارهای جدید برای محصولات کشاورزی و صنایع دستی نقش به سزایی در توسعه روستایی ایفا می کند. اما از سوی دیگر گردشگری ممکن است دارای پیامدهای منفی اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی باشد که باید با اتخاذ تدابیر اندیشیده شده و برنامه ریزی از سوی مسئولان و مدیران بمنظور کاهش پیامدهای منفی گام اساسی برداشت. این تحقیق به صورت کاربردی بوده و روش آن به صورت توصیفی- تحلیلی میباشد. لازم به ذکر است که جهت کسب اطلاع از ناحیه مورد مطالعه یک نوع پرسشنامه طراحی شد و به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرمافزار SPSS استفاده گردید. با توجه به اینکه مناطق روستایی بخش لاریجان جاذبه های اکوتوریستی متعدد بو55یژه چشمه های آبگرم و معدنی زیادی را در خود جای داده است، بعنوان جامعه مورد مطالعه انتخاب گردید و برای بررسی میزان توسعه یافتگی مناطق روستایی، پس از تعیین شاخص های مهم توسعه، 180خانوار روستایی در شش روستای بخش لاریجان انتخاب شدند که در این میان سه روستا توریستی(دارای آبدرمانی و جاذبه های طبیعی) و سه روستا غیرتوریستی می باشند. نتایج حاصل از آزمون های آماری مثل مان وایتنی،T مستقل و تحلیل های همبستگی حاکی از آن است که روستاهای دارای ظرفیت های اکوتوریستی و آبدرمانی در مقایسه با روستاهای فاقد ظرفیت های مذکور تفاوت معناداری تا سطح اطمینان 99 درصد دارند. به نحوی که گردشگری در ارتقاء شاخصهای اقتصادی اعم از افزایش درآمد، ایجاد اشتغال و تنوع شغلی و بهبود شاخصهای اجتماعی و فرهنگی از قبیل افزایش سطح آگاهی و دانش عمومی و افزایش انگیزه جوانان جهت اشتغال و سکونت و... اثرگذار بوده است. همچنین بورس بازی املاک، تغییر کاربری اراضی، آلودگی ها و... زیاد شده است که باید با ارائه برنامه های دقیق و مدون از سوی مسئولان در راستای افزایش سودآوری و کاهش خسارات محیطی گام برداشت.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، اکوتوریسم ، توسعه روستایی ، آبدرمانی ، بخش لاریجان