زیبایی شناسی بر اساس معنای تناسب(هارمونی) در مثنوی معنوی

زیبایی شناسی یکی از مباحث مهم و بنیادین در ادبیات ملل است، از این رو بررسی مبانی زیبایی شناسی در آثار اصیل ادبیات فارسی و با پرداختن به دیگر نظریه های زیبایی شناسی در این رابطه بسیار ضرورت دارد. مثنوی معنوی، یکی از برجسته ترین گنجینه های ادب و عرفان فارسی است که می توان به منظور شناخت مفهوم و کارکرد زیبایی به آن توجه و استناد کرد. در این اثر ارزشمند با طرح دقیق ترین تمثیلات و لطیف ترین تشبیهات، مهم ترین مبانی زیبایی شناسی عرفانی تبیین شده است . که شاخص ترین رکن آن، گذر از صور زیبایی محسوس و انکشاف حقیقیت حسن و وجود است. مثنوی معنوی نردبانی به سوی آسمان حقایق و زیبایی های معنوی محسوب می گردد. برآن هستیم تا یکی از زوایای آشکار و پنهان زیبایی این اثر را مورد مداقه قرار دهیم. مسئله ی مورد پژوهش در این تحقیق بررسی مفهوم زیبایی به تناسب (نظم و تقارن) در مثنوی معنوی است. چون اصل وجود تمام مخلوقات هستی از جانب خداوند متعال است و موجودات نمونه ای از جان و روح الهی هستند، بنابراین در ذات آن ها تناسب و هماهنگی وجود دارد و در آفریده های خداوند کژی و عدم تناسب نیست همه موجودات را متعادل و سازوار آفریده است و در نتیجه همه ی آن ها زیبا هستند.

کلیدواژه ها:

زیبایی شناسی ، تناسب ، مثنوی معنوی ، ادبیات فارسی.